Mijn zoontje mocht maar kort leven

Vera is 28 jaar en getrouwd met de liefde van haar leven Jeroen. Samen met hun konijn Jip wonen ze in Vianen. Al sinds ze in mei 2014 trouwde, begon het te kriebelen. Er werd wel regelmatig over het hebben van kinderen gepraat, maar Vera en Jeroen waren er tot dusver nog niet klaar voor. Toen de beslissing gemaakt werd om ervoor te gaan, bleek Vera al snel zwanger. 

Dit is haar verhaal over hoe een groot geluk heel plotseling in een groot verdriet kan veranderen.

Ik was al snel zwanger!

“Hoera! Mijn lijf werkt, dacht ik!”

De eerste 21 weken verliepen prima. Ik was een beetje duizelig door een lagere bloeddruk, maar had verder geen klachten. Toch waren we gek genoeg erg voorzichtig in ons enthousiasme. We wilden wachten op de 20 weken echo, voor we echt dingen gingen kopen. 

Toen ik 21+5 weken was, stond onze 20 weken echo gepland. Jeroen z’n zus was mee, zodat ze ons kindje ook kon zien op de echo. Ze was op de hoogte van deze soort echo, maar toch ga je er niet standaard vanuit dat je met slecht nieuws de kamer verlaat.
 
Alle controles waren goed, de kleine bleek een sterke jongen en alles zat erop en eraan. Tegen het einde van de echo zag de echoscopiste een verdacht plekje ter hoogte van de lip en de eerste alarmbel ging af. Schisis, of in de volksmond een hazenlip genoemd. Ze legde uit dat we ons niet direct zorgen hoefden te maken. Er zijn verschillende gradaties van een schisis en er is een goede behandeling mogelijk. Wel was het van belang dat we z.s.m. naar het WKZ gingen, voor een uitgebreide echo.
 
Voorafgaand aan de echo had ik aangegeven dat ik mee wilde doen aan een extra onderzoek, waarbij de lengte van de baarmoederhals wordt gemeten. Daar had ik helemaal geen zin meer in. Ik wilde weg. Toch zei de echoscopie dat ze dit onderzoek graag wilde uitvoeren, want ik was hier nu toch. Vooruit. En toen, toen werd het stil… Ze mat, ze mat nog een keer en toen kwam het antwoord, dit is niet goed. Een baarmoederhals van een normale zwangere vrouw is rond de 5 cm. Bij mij werd er 1,3 cm. gemeten. De kans op een vroeggeboorte voor 32 weken werd hierdoor 1 op 3. Ik moest zo snel mogelijk naar het WKZ voor verder onderzoek.

Ik beviel extreem prematuur bij 22 weken

Na een nacht vol grote zorgen, mochten we ons de volgende dag melden in het WKZ. Daar bleek gelukkig dat onze zoon waarschijnlijk geen verdere afwijkingen had. Bij mij was de baarmoederhals nog korter geworden. Ik kreeg tabletten om de baarmoeder rustig te houden en ik moest plat liggen. Veel meer konden ze niet voor me doen. We vroegen hoe groot het risico was dat ons kindje komende week geboren zou worden en de arts durfde te zeggen dat dat niet aan de orde was.

3 dagen later in de vroege ochtend, op 1 februari 2016, werd ik wakker met krampjes. Voor de zekerheid belde ik met het ziekenhuis, maar hieruit bleek geen directe nood. Ze gingen intern overleggen en ik zou met 15 min. teruggebeld worden. In die minuten ging de kramp over in weeën. Op dat moment gingen we eigenlijk direct aankleden en naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis was op de hoogte en we gingen racen. Die rit was hels. In een complete weeënstorm kwamen we om 8.15 uur aan in het ziekenhuis. De wachtkamer zat vol weet ik nog en ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik werd in een kamertje getrokken, ik kreeg een super lieve gynaecoloog en verpleegkundige bij m’n bed. Het hoge woord kwam eruit: je hebt 6 cm. ontsluiting en dit kindje gaat nu komen.
 
Eerlijk gezegd heb ik daar niet veel van meegekregen, omdat ik in blinde paniek de pijn van de weeën aan het opvangen was. De verpleegkundige zei alleen maar: focus op mij, doe me na, de rest is er niet. En zo ben ik eerlijk gezegd de weeën doorgekomen. Ondertussen werd ik naar een verloskamer gereden om in ‘alle rust’ te kunnen bevallen. Ik heb geen idee hoe mijn man zich voelde op dat moment, maar ik kan me voorstellen dat hij door een achtbaan van emoties ging. Het ging best snel. Om 09.15 uur brak ik de vliezen tijdens een heftige perswee en toen was er even rust. Geen pijn, geen weeën, niets.
 
Gek genoeg kon ik zelfs nog grapjes maken. Ongeveer een half uur later kwamen de weeën weer terug. En daarna persweeën. Het is best gek als je hele lijf wil persen en je hoofd je kindje binnen wil houden. Helaas won mijn lijf het van mijn hoofd en Guus (roepnaam Guusje) werd om 10.25 uur levend geboren. Ook Jeroen z’n zus kwam vlak daarna de kamer binnen gerend.

Ons prachtige zoontje Guus

“Wat ben je mooi”, zei ik! Dat weet ik nog heel goed. Ik wist niet wat ik moest verwachten van een kindje met een hazenlip, maar ons kindje was de allermooiste. Hij was 28 cm. lang en woog bijna 500 gram. Hij probeerde met zijn kleine handje onze vingers vast te pakken en we fluisterde lieve woordjes naar hem. Na een kwartiertje werd het stil, doodstil. De gynaecoloog luisterde naar z’n hartje en vertelde dat hij er niet meer was. Dit was het dan. Een kwartier lang voelden we hoe het was om ouders te zijn. Het ging allemaal veel te snel. Vreugde maakte plaats voor verdriet. En trots, want ik was toch wel even bevallen van een zoon.
 
We mochten hem aankleden, in een mandje doen en mee naar huis nemen. Daar hebben we nog een dag van hem kunnen genieten. Onze ouders hadden ons thuis opgewacht. Hoe die avond is verlopen was heel gek. We waren allemaal intens verdrietig, maar ook zo trots op hem.

De volgende dag hebben we Guusje begraven op een speciale plek, dichtbij ons. Onze ouders en zus waren aanwezig en het was heel mooi en intiem. Zo kunnen we hem nog steeds vaak bezoeken.

De reactie uit mijn omgeving

De reacties waren heel divers. Waar iemand zich vaak niet bewust van is, is hoe een kindje van 22 weken eruit ziet en dat het kindje ook even kan leven. Daar komen vooral de grootste misstanden uit voort. Officiële instanties zoals het UWV spreken over een miskraam. Zoiets komt heel hard binnen, omdat ik (zoals je hebt kunnen lezen) gewoon ben bevallen zoals een vrouw die op tijd bevalt.
 
Vrienden en familie reageren gelukkig heel begripvol. Ze vinden het niet ongemakkelijk om de foto’s te bekijken van Guusje en dat vind ik ook fijn. Het is immers ons kind en daar is niets engs aan. Ook mensen die ons fotoalbum willen bekijken, maar dat een beetje eng vinden, reageren vaak heel positief achteraf: "Wauw! Het is gewoon een echt kindje!” Hoorden we vaak.
 
Inmiddels hebben we plankje in de woonkamer met foto’s van Guusje staan, samen met een geboortetegeltje.
 

Ons verdriet en verlies krijgt een plek

De eerste maanden van herstel waren pittig. Niet alleen door de hormonen, maar eigenlijk was alles me te veel. M’n werkgever vroeg al gauw wanneer ik weer wilde beginnen en na een maand ben ik weer langzaam begonnen met werken. In het begin ging dit wel, maar toen de uitgerekende datum heel dichtbij kwam, stortte ik in. Gelukkig hadden we een vakantie geboekt om even tot rust te komen. Volledig uitrusten kan niet, maar het hielp wel een beetje.
 
Natuurlijk ben ik vaak verdrietig, maar we weten dit verlies wel een plekje te geven. Je moet nu eenmaal door, want je kunt niet je dagen doorkomen met weggestopt in een hoekje zitten. We wilden het leven vieren, voor Guusje.
 

Lees hier: deel 2 van Eva's verhaal over opnieuw zwanger worden!

Je reactie wordt zeer op prijs gesteld.

Vera is fotografe en fotografeert met Sprankelend Lifestyle fotografie voornamelijk zwangerschappen, geboortes en de kraamtijd. Ook werd ze na het verlies van haar prematuur geboren zoontje vrijwillig fotografe voor Stichting Earlybirds.

Foto met echo: Studio Phylicia