Wanneer komt de tweede nou?

Geregeld krijg ik de vraag wanneer ons tweede kindje komt. In het begin werd het af en toe gevraagd, maar de laatste tijd steeds vaker. Schijnbaar zijn we wat aan de late kant. Sterker nog, misschien zijn we al te laat. Want ja, ik schijn er niet jonger op te worden, de tijd begint te dringen. En oh, oh, oh, wat zou het leuk zijn voor Sterre, een broertje of zusje. Dus, wanneer komt die tweede nou?

Wat een irritante vraag!

Eerlijk gezegd raak ik geïrriteerd van die vraag. Waarom stel je die vraag? En dan heb ik het niet over familie of goede vrienden, zij mogen die vraag stellen. Sterker nog, zij weten hoe het er voor staat en hebben het niet nodig die vraag te stellen. Nee, het gaat me hier om mensen die net wat verder af staan. Zeg, de buurvrouw van mijn nichtje en daar de tante van. Die. Waarom wil zij weten wanneer de tweede komt? En trouwens, met deze vraag ga je er van uit dát er een tweede komt. Anders zou je vragen óf er een tweede komt. Niet dat die vraag me minder zou ergeren, maar toch. Waarom die vraag? Omdat je oprecht geïnteresseerd bent? Je nieuwsgierig bent? Of omdat je dan weer lekker wat te kletsen hebt met je eigen buurvrouw?

Het doet er eigenlijk niet toe, de vraag irriteert me sowieso. Gezien ik de vraag de laatste tijd vaker krijg, ben ik dus ook vaker geïrriteerd. En dat vind ik dan ook weer irritant…. Waarom irriteert die vraag me zo? Vind ik het vervelend dat anderen zich met mijn leven bemoeien? Heb ik het idee veroordeeld te worden omdat ik niet aan het perfecte plaatje voldoe? Wil mijn onderbewuste mij wat vertellen? Ik weet het oprecht niet. Maar ik weet wel dat ik het niet prettig vind als die vraag gesteld wordt.

Het grappige is dat ik mezelf er laatst op betrapte de vraag ook te stellen. Niet aan zomaar een kennis, maar aan een goede vriendin. Weliswaar in een andere vorm, want ik vroeg of ze überhaupt kinderen wilde. Een net wat andere vraag, maar één die als net zo irritant ervaren kan worden (ja, hier spreek ik ook uit ervaring…). Ik stelde de vraag uit welgemeende interesse, daarbij zijn wij close genoeg om dit soort vragen te kunnen stellen. En toch bedacht ik me dat ze het misschien wel eens een vervelende vraag zou kunnen vinden. Dit heb ik direct tegen haar gezegd en ook dat ze echt geen antwoord hoefde te geven. Maar ik realiseerde me hierdoor wel dat ik zelf stiekem toch ook een beetje nieuwsgierig ben…. En dat ik dus eigenlijk niet mag zeuren als iemand míj die vraag stelt.

Het antwoord: nee er komt geen tweede kindje

Daarom zal ik voor eens en altijd antwoord geven: Nee. Er komt geen tweede. Waarom niet? Simpel. Omdat ik nooit meer zwanger wil zijn. Nooit niet. Ik vond zwanger zijn afschuwelijk, maar echt. Begrijp me niet verkeerd, ik was héél blij dat ik zwanger was, maar ik haatte het tegelijkertijd. Ik vond het ongelooflijk zwaar, letterlijk en figuurlijk. En ook de periode na de geboorte verliep niet vlekkeloos, daar heb ik me met mijn moederinstinct doorheen weten te slepen. Als de hormonen het toen niet overgenomen zouden hebben, denk ik serieus dat ik het niet overleefd had. Sterre was meer dan welkom in ons leven en is door ons met zeer veel liefde en toewijding verzorgd, gelukkig ging dat als vanzelf. De ervaring van het zorgen voor een baby, voor je eigen vlees en bloed, koester ik. Maar daar laat ik het bij. Wij houden het lekker bij die ene kleine dondersteen, waar we dolblij mee zijn. En die trouwens ook gewoon een oudere halfzus heeft, dus helemaal alleen is ze niet. Wij zijn tevreden met hoe het nu is…!

In het vervolg verwijs ik naar dit artikel, hoef ik het gesprek niet meer aan te gaan over wanneer de tweede nou komt en raak ik vast een stuk minder geïrriteerd