Vreemde ogen dwingen

We zijn met het gezin op pad en voor me gaat er ineens een kind liggen op de grond. Zo uit het niets, met een stampend voetje en een harde gil om de feestvreugde van de omstanders te completeren. Zelfs de jongste Pluis die dramatiek absoluut niet vreemd is, schrikt ervan. ‘Dat kindje is wel héél stout mama, kijkes’ roept De Kleine Schijnheil verrast uit. Het sujet in kwestie, bonkend met de armen en benen op de grond en keihard blèrend, weigert op te staan. Het is zo’n tafereel waar ik me als moeder voor dood schaam wanneer het gebeurt en altijd hoop dat het voorbij is voordat iemand het doorheeft. Dat lukt nooit overigens. Ik kijk naar de moeder en zie de radeloosheid in haar ogen. Niemand helpt en blijkt kijken of loopt smiespelend door. Zonder hulp gaat het haar niet lukken het kind van de grond te krijgen. 

Moeders moeten elkaar helpen 

Ik loop naar het kind toe, terwijl ik oogcontact houd met de moeder van het lijdend voorwerp op de grond. Het laatste wat je wilt, is een stomp voor je kop en dat is iets waar ik tegenwoordig serieus rekening mee houd als ik me ergens tegenaan bemoei. Het jochie ligt krijsend op de grond. ‘Wat doe JIJ nou raar?’ zeg ik op een verbaasde toon. ‘Wat is hier aan de hand? Moet ik je helpen met opstaan of kun je het zelf?’ Ik word aangestaard door een paar geschrokken ogen en ben overduidelijk niet zijn moeder. Het joch staat als de sodemieter op en rent snel op zijn moeder af. Terwijl ze hand in hand weglopen, mimet de moeder een dank je wel naar me. Vreemde ogen dwingen, dat is iets wat duidelijk is. 

Help eens wat vaker een ander 

Ik verbaas me er tegenwoordig steeds vaker over hoe weinig mensen hulp bieden, maar liever de boel gadeslaan of erger; het leed ongegeneerd filmen met hun mobieltje. Een kleine hulpactie is óók hulp. Het kan iemand zijn met een volle boodschappentas die je helpt het karretje niet te laten weg glijden. Ik denk dat de fietsstallingen bij de supers bedacht zijn door mensen die altijd en overal hun hellingproef vaardigheden willen oefenen en doo zijn op wegrollende boodschappenkarren. Het is bizar hoe vaak ik te hulp schiet of zelf wordt geholpen bij het fietsenrek met dit kleine leed. 

Er is een gruwelijke fietsbrug bij mij in de buurt en het maakt niet uit van welke kant je komt, je hebt altijd, -ALTIJD-,  wind tegen. Hoe vaak heb ik gewenst dat iemand me meetrok, ik weet het niet. Op deze bewuste dag is het niet alleen de wind die tegen is, maar ronduit een storm en gekkenwerk om überhaupt op de fiets te zitten. Met moeite kom ik vooruit en zie een flink uit de kluiten gewassen puber platgedrukt op zijn fiets, zo goed als stilstaan op de helse brug. Ik fiets langs de jongen en zeg doodleuk, ‘ik ga je nu helpen’ en grijp vervolgens zijn rugzak vast en tors hem de brug over, net zoals ik met mijn kleuter doe wanneer we samen fietsen. Als hij zijn adem weer terug heeft, zegt hij dat hij echt kapot moe was en heel blij met de hulp. ‘Al was het wel raar hoor mevrouw’ geeft hij grinnikend toe. Ondanks mijn initiële twijfel ben ik toch blij dat ik hem heb geholpen. Dan komt het kind maar thuis met een gek verhaal.

Kleine moeite, veel plezier

Zo ook in Berlijn waar mijn overstaploze treinreis verandert in de treinreis from hell dankzij de vele vertragingen. Voor ik het weet, moet ik 5 x overstappen, samen met een trein vol andere passagiers die hetzelfde probleem hebben. Een moeder met draagzak inclusief baby valt me vanaf overstap 2 op. Vervolgens zie ik haar bij overstap 3 weer. Ik knoop een gesprek met haar aan. Blijkt de arme vrouw al net zo lang onderweg te zijn als ik ben. Maar dan inclusief warme draagzak tegen haar bezwete lijf, met een nog warmer babylijfje én een rugzak met een koffer. Wanneer de trein aankomt, pak ik zonder te vragen haar koffer en de mijne. Ze sputtert tegen en zegt dat ze het heus wel redt. Tuurlijk redt ze het, daar twijfel ik niet aan, maar het is fijner mét hulp. Ze komt uiteindelijk schuchter in dezelfde coupé zitten. Ik bied aan haar kind even over te nemen zodat ze bij kan komen. Ze is immers net zo lang onderweg als ik en dat is zonder baby al vermoeiend. Of ik het echt niet erg vindt vraagt ze nog een keer voor de zekerheid. Ben je gek? Een baby vasthouden, tuurlijk niet! Ik stel me voor en baby O. mag bij me op schoot en ik kan je verzekeren dat er een coupé vol jaloerse medereizigers zijn die naar ons geklets luisteren en ook een snuifje baby willen. Helaas luitjes, had je maar eerder hulp moeten aanbieden in plaats van te vechten om een zitplek. Deze baby is van mij, moehahaha! 

De moeder krijgt een uurtje broodnodige rust tot de volgende overstap en ik geniet van een baby op schoot. Ook wanneer hij huilt. Ik vraag of ik hem wat te eten mag geven, want ik vermoed trek. Ze bekent schoorvoetend dat ze niks meer heeft en de borstvoeding eigenlijk wil afbouwen. Ik vraag of de kleine man een reepje komkommer mag. Dat mag en van een huilende, mopperende baby, verandert kleine O. weer in een blije baby. Tevreden wordt er aan zijn allereerste reepje komkommer ooit geknaagd. De moeder schiet vol en vraagt of ze een foto van ons mag maken en naar haar man mag sturen. Ik vraag hetzelfde aan haar, want mijn nieuwe grote vriend O. kan ik natuurlijk nooit meer vergeten. Met kwijlplekken met brokjes komkommer op mijn shirt stap ik uit de trein, op naar de volgende overstap. De baby moet ik helaas terug geven. 

Moraal van dit verhaal? Als je een ander kunt helpen, doe dat dan. We kijken vaker toe dan dat we een helpende hand toesteken. Heus, een ander helpen kost meestal maar weinig moeite (tenzij je met wind tegen de brug op moet!), maar het levert je zo veel op. Geen baby voor de duidelijkheid, maar toch op zijn minst een goed verhaal. En dat is (bijna) net zo leuk.