Toeleven naar de geboorte van een tweede kind

Eerder heb ik geschreven over de eerste helft van mijn tweede zwangerschap, waarin ik het door de misselijkheid zwaar heb gehad. Inmiddels ben ik alweer 29 weken zwanger en hangt de vlag er heel anders bij. De misselijkheid is een tijd minder geweest, maar komt nu weer meer terug. Of dat nog steeds de HG is of iets anders, zoals het kindjes dat hoog ligt en ook nog eens dwars, weet niemand. Maar het effect is er niet anders of minder vervelend om. Overigens is de misselijkheid nu wel goed te doen en houd ik nog genoeg voeding binnen – en dat zonder medicatie! Ik zeg dit bijna trots, omdat ik bij de eerste zwangerschap eigenlijk de hele zwangerschap Primperan nodig had.

» Lees ook: een zwangerschap met HG

Misselijkheid tijdens de zwangerschap

Vaak is het overgeven de afsluiting van me even heel rot voelen; het begint met een moe gevoel in mijn schouders/bovenarmen (nieuw in vergelijking met mijn eerste zwangerschap). Dan denk ik dat ik niet comfortabel genoeg op mijn stoel zit, trek ik vaak mijn schoenen uit om mijn benen op te kunnen trekken of ze languit op een andere stoel te leggen. Kan dat niet, dan gaan eerst mijn gedachten richting ‘deze bureaustoel is ergonomisch niet passend bij mij’. Vervolgens krijg ik het vaak koud en probeer ik wat te eten en/of drinken en ga ik even zitten op de bank. Dat eindigt in onderuit zakken op de bank en me afvragen hoe ik de dag, middag of avond door ga komen in deze toestand. Dan begint het kokhalzen en is het rennen naar het toilet... en daarna voel ik me meestal weer beter. Om de aanloop naar het overgeven en het feit dat het overgeven nu vaak een afsluiting van een flinke dip is, ervaar ik het overgeven nu dus als minder erg.

Nu we die fase gehad hebben en nu het derde trimester is aangebroken, leef ik dus toe naar de geboorte en eigenlijk eerst naar mijn zwangerschapsverlof. Mijn beleving hiervan wil ik graag met jullie delen.

Het kan ook misgaan…

Zo onbevangen als ik er tijdens de zwangerschap van Tijn in stond, ben ik nu niet. Om de één of andere reden ben ik me er meer bewust van dat er van alles mis kan gaan. Bij de geboorte van Tijn ging het ook niet vlekkeloos en dat is de enige ervaring die ik heb, dus mijn verwachting is dat het nu weer zo zal gaan. Maar zo werkt het niet, gelukkig of helaas, afhankelijk van hoe de zwangerschap verder zal verlopen. Geen zwangerschap is hetzelfde. Aan de andere kant zijn er ook veel overeenkomsten: de misselijkheid, het relatief kleine buikje in vergelijking met sommige anderen op dit termijn, een klein kindje dat vooralsnog goed ‘in haar eigen lijn’ groeit, het brandende maagzuur ’s nachts, de tranen die veel sneller komen… Al een paar keer hebben we met het ziekenhuis gebeld, omdat we bang waren voor verschijnselen van zwangerschapsvergiftiging. Het ziekenhuis vond de klachten te vaag en stelde me –terecht- gerust, want vooralsnog is mijn bloeddruk niet te hoog en heb ik geen eiwitten in mijn urine. De verloskundige zei tijdens een afspraak: ‘De kans is groter dat je deze keer geen zwangerschapsvergiftiging krijgt dan dat je weer zwangerschapsvergiftiging krijgt’. Wow, dát was een eye opener voor mij, zeg! Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe dat zal zijn. En dan de gedachte dat een natuurlijke bevalling –in het ziekenhuis, dat wel- vooralsnog een optie is. Wat een andere ervaring zal dat zijn. We gaan het allemaal zien.

» Lees ook: meer over zwangerschapsvergiftiging

Het geboorteplan opstellen, het smeren met belly balm en de pufcursus laat ik deze keer voor wat het is; daar heb ik de vorige keer niets aan gehad, je weet niet hoe het zal lopen én hebt er geen invloed op, heb ik wel geleerd…

Als dit me deze keer bespaard kan blijven

Met het toeleven naar de geboorte van kind nummer 2, komen ook de nare ervaringen van de geboorte van kind nummer 1 bovendrijven. Het meest heftige moment vond ik direct nadat Tijn door middel van een keizersnede uit mijn buik was gehaald, artsen er duidelijk niet gerust op waren (lees: lange tijd voordat ik Tijn even mocht zien, stress, paniek en ‘papa gaat mee’) en ik naar de verkoeverruimte ging. Jij hebt net het meest emotionele moment van je leven meegemaakt, tenminste zo ervaarde ik het. Ze hebben net het meest dierbare waar je 36 weken mee hebt lopen sjouwen uit je buik gehaald, je benen zijn verlamd en vervolgens blijf je alleen achter zonder iemand die je kent of informatie over hoe het met je kleintje gaat… Als ik aan dat moment terugdenk, moet ik nog steeds huilen. Op de één of andere manier denk ik bij het nummer ‘Laat me nu toch niet alleen’ van Clouseau altijd aan dit moment terug. Ik hoop toch zo dat dit moment me bespaard deze keer blijft. Nog meer hoop ik dat ziekenhuizen hier in de toekomst iets aan doen; dat er in de verkoeverruimte een dierbaar iemand bij de kersverse moeder kan zijn…

De tijd in het ziekenhuis

Tja, en dan denk je dat je het heftigste hebt gehad; weg met de zwangerschapsvergiftiging, want ‘niet meer zwanger’ en dat was toch wel het probleem. Helaas was ik degene die nog nadat Tijn eruit was enorm ziek werd. Die vrijdagavond wil ik, als ik het voor het zeggen heb, nooit meer overdoen. Ik wilde voor mijn piepkleine kindje dat in de couveuse op de neonatologie-afdeling ligt zorgen, maar dat ging niet. Mijn bloeddruk rees nog verder de pan uit en ik bleef overgeven. Ik moest op een afgesloten, donkere kamer liggen en behalve Floris, mocht er geen bezoek komen.

Allerlei medicatie om de bloeddruk te verlagen werd uitgeprobeerd, maar niets hielp. Uiteindelijk kwam de dokter met zoals zij het noemde ‘het laatste redmiddel’; als dit niet werkte moest ik naar de IC. Ik denk dat normaliter alleen van het woord IC mijn bloeddruk al verder zou stijgen… Het was een pilletje dat ik moest doorslikken en dat terwijl ik alleen aan het overgeven was. Mijn vertrouwen dat het zou werken was dan ook enorm groot –ahum-. Maar het werkte! Het weekend daarna was er één van langzaamaan herstellen, wát frustrerend.

Het allerergste is dat ik op het moment zelf niet doorhad hoe ziek ik eigenlijk was. Alleen in het bed over de gang naar de neonatologie-afdeling gereden te worden, kostte al teveel energie en dan moest ik weer overgeven. Die avond kwam er daarom een zuster met Tijn in de couveuse bij mij. Ze zei toen tegen een andere zuster dat ze dat deed ‘omdat moeder te ziek was’. Wat was ik kwaad toen ze dat zei. Na dit ‘enerverende’ weekend hebben we nog anderhalve week in het ziekenhuis doorgebracht, omdat Tijn niet genoeg dronk en dus sondevoeding nodig had. Die tijd vergeet ik het liefst ook zo snel mogelijk weer…

Wat ik deze zwangerschap graag anders doe

Maar waar ik mee begon, sluit ik ook mee af: Geen zwangerschap is hetzelfde! Waarin we deze keer belanden, weet niemand. Wat Floris en ik wel weten en waar ik me heel bewust van ben, is dat dit de laatste keer is dat ik zwanger ben. Dat maakt dat ik per se een zwangerschapsshoot wil. Ook wil ik graag foto’s van de geboorte, omdat het bij Tijn zo snel ging dat ik er niet alles meer van weet. Een vriendin  gaat deze foto’s maken en ik weet nu al dat dat fantastische en heel dierbare foto’s worden.

Ik hád me voorgenomen om braaf elke week een foto van mijn groeiende buik te nemen, maar dat idee is toch mislukt. Qua spullen bereid ik me deze keer een stuk minder goed voor; ik denk alles wel te hebben, zonder één checklist te checken en ik weet dat als dat niet zo is, de winkels bijna altijd open zijn. Ook qua vluchtkoffer ben ik niet zo’n stresskip: Floris weet prima mijn spullen te vinden die ik nodig heb in het ziekenhuis, mocht dat nodig zijn. De babykledingkast puilt inmiddels uit van de babykleertjes, dus dat is dik in orde. Een pak luiers (maat 0 en 1), babyvoeding en vitamine D en K halen we nog wel vlak voor de tijd en dan komen we de slapeloze nachten vast wel door… 

Meer blogs van Suzan: