Bijna een tiener en lichamelijke veranderingen

Lichamelijke veranderingen zijn de laatste tijd regelmatig onderwerp van gesprek bij ons aan de keukentafel. Onze oudste dame is reeds 9 jaar en wordt in maart alweer 10 jaar. Dan hebben we een heuse tiener in huis en dat neemt ook de nodige veranderingen met zich mee. Af en toe bereid ik haar daar al wel wat op voor. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen, maar ik vind het belangrijk dat ze weet dat er binnenkort dingen kunnen gaan veranderen en dat ze daar altijd over kan praten met ons. Al voelt dat misschien wel wat onwennig of gek en al wil ze er eigenlijk niets van weten. Het hoeft van haar allemaal niet. Ze is namelijk een stoere tante en stoere tantes die hoeven geen borsten. Die zitten alleen maar in de weg en die belemmeren je in het rennen. Zo had ze al bedacht.

Dingen veranderen op haar leeftijd in rap tempo

Als ik haar uitleg dat ze tegen de tijd dat ze borsten heeft, naar alle waarschijnlijkheid niet meer zo fanatiek zal rennen als nu, kijkt ze me verbaasd aan. Tuurlijk wel! Dat is toch wat ze het liefste doet? Dat kan toch niet ineens anders zijn? Toch wel lieverd. Maar wie weet is hardlopen dan wel haar grootste hobby. Met een degelijke sport-bh komt ze dan een heel eind met haar nieuw verworven borsten! Ze gaat nog net niet over haar nek als ik mijn mijmering hardop uit. Dingen veranderen op haar leeftijd nou eenmaal in rap tempo. Mijn meisje kan zich er geen voorstelling van maken en ik zie dat ze er wat bangig van wordt. Dat is ook niet de bedoeling en ik vertel haar dat ze tegen die tijd andere dingen heeft waar ze zich helemaal in kan verliezen. Voor alles wat ze nu heel erg leuk vindt, komen op den duur weer andere dingen in de plaats.

Als je ouder wordt ga je anders tegen jongens en meiden aankijken

Vol ongeloof kijkt ze me aan. Wat is er nou leuker dan hard rennen en op avontuur gaan? Ik vertel haar dat ze tegen die tijd waarschijnlijk in de steeg achter onze tuin stiekem staat te zoenen met de buurjongen. ‘’Gadver! Nee hoor!’’ Roept ze uit. Serieus kijk ik haar aan en zeg haar dat ze daar als het zo ver is, vast anders over denkt. Onlangs is haar vriendschap met haar beste vriend gestrand. Van de een op de andere dag ging hij raar doen. Ze snapt er nog steeds niets van. Als je ouder wordt, dan ga je anders tegen jongens en meiden aankijken. Dit is ook een van de dingen die op een goede dag ineens niet meer hetzelfde is. Ze heeft er geen boodschap aan, want ze vindt dat nog steeds iets onbegrijpelijks. Tja, scheet… vertel mij wat. Kerels zijn nou eenmaal lastig te volgen en dat vinden zij op hun beurt ook weer van vrouwen. Allemaal dingen waar ze nog wel achter zal komen.

Het is de herinnering aan een tijdperk

‘’Mam, wil je me iets beloven?’’ Vraagt ze me plechtig. Indringend kijkt ze me aan en vraagt me dan of ik er te allen tijde voor wil waken dat ze haar verzameling Pokémonkaarten niet weggooit. Och, de schat! Het is ook niet niets en ik voel haar zo als ze me dat vraagt. Tuurlijk wil ik daarvoor zorgen! Dat gevoel en die herinneringen wil zij vasthouden en koesteren. Mooi dat ze dat al zo ziet en doorheeft. Daar staan die Pokémonkaarten nu al voor, voor haar. Een waardevol goed, een waardevol bezit. Het is meer dan alleen maar een verzameling kaarten. Dat laat zij mij nu inzien. Het is de herinnering aan een tijdperk die haar dierbaar is. Ik begrijp het.

Ik spaarde GarbagePailKids kaarten en knijpbeertjes

Even daarvoor vroeg ze me of ik in mijn jeugd ook zoiets als Pokémonkaarten had verzameld. In mijn geval waren het dan niet die kaarten, maar ‘’GarbagePailKids’’ kaarten. Als ik dan nog wat verder graaf, herinner ik me dat ik een bonte verzameling aan knijpbeertjes had. Het was in die tijd ook hip om pasfoto’s van iedereen te hebben. Die bewaarde ik dan zorgvuldig in mijn portemonnee. Helaas is deze tijdens een schooltripje eens uit het voorzakje van mijn rugzak gepikt. Daar ben ik nog steeds verbolgen over! Zo oneerlijk! In één klap mijn zakgeld kwijt en ook die van een vriendin, want dat bewaarde ik voor haar in mijn portemonnee. Met grote ogen kijkt mijn meisje me aan en ik zie aan haar dat ze met me te doen heeft. Maar ach, het is jeugdsentiment en ik kijk er met een fijn gevoel op terug.

Tijd is een gek fenomeen

Ze vroeg wat er met die verzameling kaarten was gebeurd. Wat er precies mee was gebeurd, dat wist ik niet meer. Ik had ze in ieder geval niet meer in mijn bezit. Ze wilde onder geen beding dat haar verzameling ten onder zou gaan. Ik vond dit zo aandoenlijk, zo lief. Dat ze al zo ver vooruit kon denken. Dat vind ik zo ontroerend en tegelijk een prachtig idee. Want jeetje, wat kan ik af en toe terugverlangen naar die tijd dat ik haar leeftijd had en ik de dagen vulde met de dingen die zij nu doet. Als de dag van gisteren en toch ook weer niet. Tijd is een gek fenomeen hoor.
Het verstrijken van de tijd zorgt ook voor ontwikkeling waar je niet onderuit kunt en meer dan erop vertrouwen dat je daar in meegroeit, dat kun je niet doen. Maar ik begrijp wel haar angst voor dat nieuwe en het achterlaten van het oude. Dat wat nu zo fijn is, zal straks allemaal anders zijn. Daar komen wel fijne, nieuwe dingen voor terug, maar dat is nu nog zo abstract en moeilijk voor te stellen. Ze is ook nog maar 9. Dat mag ze ook nog even blijven.

Veranderingen zijn onontkoombaar

Maar de toekomst lonkt en ze wordt groter, ouder en wijzer en daar horen deze veranderingen allemaal bij. Deze zijn onontkoombaar. Er komt een dag dat het gaat gebeuren. Dat kan nog een paar jaar duren, maar het kan ook al veel sneller zijn dan je verwacht. Wanneer die dag ook aan zal breken, wij zullen er voor haar zijn en ik zorg ervoor dat die Pokémonkaarten niet in de prullenbak belanden. Voor nu is al dat nieuwe nog moeilijk voor te stellen en wil ze er nog even niet aan.

Het komt goed

Als ik begin over ongesteld worden, stopt ze haar vingers in haar oren. Wanneer ze opkijkt, spreekt haar blik boekdelen. Het is genoeg voor vandaag. Dat komt een ander keertje wel. Ik kan het niet laten om haar er nog eventjes mee te confronteren dat zij, samen met haar zusjes, al tijden in de zogenoemde ‘’poepfase’’ verkeert en dat haar vader en ik al jaren achtereen grappen over allerhande lichaamsdelen te verstouwen krijgen. Dat is toch niet helemaal hetzelfde volgens onze bijdehante dame. Grappig dat wanneer ik met lichaamsdelen ga smijten, het ineens awkward wordt, maar ik snap haar wel hoor. Hopelijk begrijpt ze haar vader en moeder nu ook iets beter.

Hoe dan ook, het komt goed en ik ben heel erg nieuwsgierig naar de vrouw die zij straks zal zijn.

Meer blogs van Judith: