De pre-puber: alles is SAAI!

Onze oudste dochter staat aan de vooravond van het tienerschap. Huh, is dat een woord? Jup. Nu wel! Deze humeurige-bijna-tiener/pre-puber klaagt de laatste tijd nogal over hoe saai het hier is en hoe saai alles is. Echt alles. Verveeld slaat ze haar armen dan over elkaar en verzucht dan nogmaals hoe saaaaaaaai haar leven is.

Saaiheid is goed voor de creativiteit

Gniffelend kijk ik dan op en met een bitse toon bijt ze me dan toe dat ik niet op hoef te dreunen dat die verrekte saaiheid goed is voor de prikkeling van creativiteit. Ik slik mijn woorden weer in, maar kan het niet laten om toch nog even te mompelen dat het toevallig wél zo is. Al krijg ik ook best wel een beetje jeuk van dat pedagogisch verantwoorde toontje die deze zin met zich meebrengt. Met een flauw, niet gemeend lachje, gaat ze weer verder met haar puberale humeur. Ik denk ook niet dat deze theorie opgaat voor kinderen die aan de vooravond van het tienerschap staan. Hoewel er in die prikkeling wel een kern van waarheid zit, weliswaar in een andere context, maar toch. Laten we er ‘’geprikkeld’’ van maken dan.  Creativiteit is in ieder geval in geen velden of wegen te bekennen. Dat is uiteraard ook mega saai.
 

De hele wereld is stom en saai

Als zij zich verveelt, dan is er niets wat daartegen helpt. Dan is dat gewoon zo en dan is de hele wereld ook gewoon heel stom en natuurlijk ook saai. De tijd dat ik allerlei opties opper is ook voorbij, want het animatieteam is met pensioen. Niet dat deze de afgelopen jaren heel erg actief was. Daar ik wel degelijk van mening ben dat verveling aanzet tot beweging. Niets zo productief als op zijn tijd een actief potje vervelen! Wanneer ik wel een poging waag voor inspiratie, wordt haar verveelde blik nog intenser en lijkt alles wat ik aanhaal op voorhand al een mislukking. Hoe haal ik het ook in mijn hoofd?

Saai is goed

Ze zoekt het maar even uit met haar verveling en de saaiheid. Saai is goed. Zo vind ik. Als het saai is, heb je tenminste geen zorgen. Ik houd van saai. Zo verzucht ik. Ook het toelichten van mijn beleving helpt niets. Ik begrijp mijn meisje ook wel. Ze bereikt nu een leeftijd waarin ze te groot wordt voor alles wat ooit was en nog te klein is voor wat nog gaat komen. Ze bungelt er precies tussenin en moet haar interesses weer herzien en hervinden. Dat valt niet altijd mee en ja, dan zit je een tijdje in een soort van niemandsland. Een grijs gebied. En dat lijkt op het eerste gezicht vreselijk saai.

Knuffelen is voor alle leeftijden

Hoe cliché ook, die saaiheid zet aan tot beweging waarin ze dat allemaal zal gaan ontdekken. Ik zal het haar maar niet uitleggen en ik probeer te pijlen of ze nog is te porren voor een ouderwetse knuffel. Die is immers voor alle leeftijden. Gewillig drukt ze haar gezichtje tegen me aan en ze knijpt me bijna fijn. Nog een teken dat ze zo klein niet meer is. Haar hoofd rijkt inmiddels tegen mijn kin en in een baldadige bui probeer ik haar met mijn beide handen een kopje kleiner te drukken. Ze barst in geschater uit en glunderend kijkt ze me aan. Meisje, wat ben je mooi. Zelfs als ze zo nukkig doet en de hele wereld saai is.

Saai betekent dat je geen zorgen hebt

Terwijl de wereld zoveel kleuren en facetten rijk is. Allerminst saai. Dat gaat ze vanzelf zien als ze de fase van saaiheid voorbij is en dan komen er ook zeker momenten dat ze weer terug verlangt naar saai. Want saai betekent zorgeloos en op een gekke manier is het ook heel vertrouwd. Terwijl dat nu nog precies het tegenovergestelde voor haar is. Het geeft niets. Dat zijn lessen die ze nog te leren heeft. Gelukkig is zij verre van saai. Ik zie door die nukkigheid ook haar kwetsbaarheid.
 

Schop maar overal tegenaan

Vind de wereld maar saai en schop overal maar tegen aan. Zolang ze maar niet tegen mij aan schopt! Hoewel ik echt wel weet dat die dag zeker nog wel gaat komen. Er komt een tijd dat die saaiheid ineens plaats heeft gemaakt voor een stap in haar verdere ontwikkeling en dan klaagt ze over hoe druk en moe ze is en dan heeft ze oude interesses ingeruild voor nieuwe interesses en kan ze niet meer kiezen tussen de ontelbare mogelijkheden en keuzes. Haar wereld is dan weer wat groter en kleurrijker geworden waarin geen plek meer is voor saaiheid. Tot de dag dat ze weer een stap zal gaan maken en zich los moet weken van alles wat vertrouwd voor haar was en haar wereld wéér een stukje groter wordt. Dan zal ze weer zwelgen in een wereld van saaiheid, maar dan met de wetenschap dat het wel weer overgaat. Hoop ik. Misschien kan ze dan zelfs wel genieten van de bubbel aan saaiheid, omdat ze weet dat dat het een teken is dat ze stappen aan het zetten is. Hoop ik ook.

» Lees ook: 9-jarige in puberteit

Saai is nodig om in beweging te komen

De momenten van saaiheid is stilte voor de storm en een moment van opladen en bezinning voordat die malle molen weer als een gek gaat draaien. Saai is nodig om in beweging te komen en je wereld te vergroten. Ach, en soms is saai gewoon saai in zijn puurste vorm. Want laten we wel wezen, saaiheid is en blijft ook een prima excuus om lekker te zeuren en overal tegenaan te schoppen en toe te geven aan passiviteit. Het enige wat dan groter wordt is je pesthumeur in plaats van je wereld.

Meer blogs van Judith: