Vorige week vertelde Vera over het verlies van haar zoontje Guusje nadat ze bij 22 weken zwangerschap beviel. Hij mocht nog 15 minuutjes leven, waarna zijn hartje ermee stopte. Na dit enorme verlies besloten zij en haar liefde Jeroen het opnieuw te proberen. Hun kinderwens was nog altijd onverminderd groot. Dit is het vervolg op het eerder geschreven verhaal.

» Lees hier: mijn zoontje mocht maar kort leven

 

Opnieuw zwanger raken was heel spannend

Al gauw besloten we het opnieuw te proberen. We wisten heel goed dat dit een heftige zwangerschap zou gaan worden, vol spanning, onzekerheid en een strenge controles in het ziekenhuis. Ook deze keer raakte ik snel zwanger. Gelukkig kende inmiddels iedereen ons in het ziekenhuis, dus we hoefden ook niet alles opnieuw uit te leggen. De eerste 12 weken kwamen we goed door. Dit waren immers de minst stressvolle weken voor ons. Met 16 weken begonnen de strenge controles samen met wekelijkse injecties. Elke keer dat we naar het ziekenhuis reden waren we zo zenuwachtig. Ook de 2 weken die tussen de controles zaten waren zo stressvol voor mij, dat ik elke week mocht komen.

Met 20 weken was de meting helaas al niet erg rustgevend. Ik zat nog maar 3 mm verwijderd van het moment dat ze operatief zouden ingrijpen. In goed overleg ben ik begonnen met bedrust. Niet geheel noodzakelijk, maar met onze historie niet onlogisch. De rest van de 20 weken echo was gelukkig goed! Geen schisis en dit keer een kleine sterke meid. De laatste controle (met 23 weken) was nog steeds stabiel. Wel zijn we 1 avond voor extra controle naar het ziekenhuis gegaan, omdat ik last had van regelmatige harde buiken. Waarschijnlijk was dit de stress, want de controle was gelukkig goed. De 24 wekengrens was voor ons echt een mijlpaal, want vanaf dit moment zullen artsen hun uiterste best doen om je kindje te redden als het prematuur komt.

 

Ik weet...het zit niet goed

Toen ik precies 25 weken was werd ik midden in de nacht wakker van een ontzettende nachtmerrie. Ik weet niet of dit een seintje was of moeder natuur, maar ik wist dat er iets niet goed zat. Het ziekenhuis heeft ons altijd benadrukt dat ik ook maar bij een beetje zorgen direct moest bellen, dus dat deed ik ook. We mochten direct langskomen voor een extra controle en wat bleek, er waren signalen van een beginnende bevalling en mijn baarmoederhals was geslonken tot minder dan 1 cm. Ik kreeg direct een longrijpingsprik, aangevuld met weeënremmers en werd met gillende sirenes naar het WKZ gebracht. Ik weet nog dat ik op de brancard langs de kraamafdeling werd gereden en de naam van mijn beste vriendin en haar zoon zag staan. Zij was zelf net bevallen van een zoon en ik wist dat ik haar kraamperiode zou gaan missen. 

Eenmaal aangekomen in het WKZ vertelden ze dat de komende 48 uur van levensbelang waren. Zou onze dochter binnen deze tijd geboren worden, dan zou er alleen gestart worden met behandeling als ze goede tekens van leven geeft. De schik zat er goed in, want blijkbaar wordt er niet in elk ziekenhuis dezelfde voorlichting gegeven.

 

Ik leef van uur tot uur en van dag tot dag

De uren gingen voorbij alsof het weken duurde. Ik vond het verschrikkelijk om ’s avonds afscheid te nemen van mijn man, niet wetende wat er die nacht zou gebeuren. Ook de volgende dag bleef het rustig en ik kreeg mijn 2e prik. Ieder uur dat volgde was een grotere kans op overleving. Ook die 24 uur verliepen rustig. Ik moest nog wel in het ziekenhuis blijven om aan te sterken. Na 5 dagen voelde ik me sterk genoeg om naar huis te gaan, maar vertrouwen in mijn lijf had ik niet meer.

De eerste weken bleef ik echt liggen en mijn man bleef thuis om voor me te zorgen. Ik stond alleen op om naar de wc of douche te gaan. De weken gingen voorbij en onze enige houvast waren de toenemende overlevingskansen. Toen we de 30 weken haalden kregen we er gelukkig iets meer vertrouwen in. De artsen waren erg positief. Bij dit termijn wordt er toch een stuk positiever voorlichting gegeven, dan voor die 30 weken. De kans op blijvende schade neemt aanzienlijk af.

Vanaf 32 weken kreeg ik wat vertrouwen om te bewegen. Ik durfde de rit naar het ziekenhuis zittend aan en ook lopen naar de poli behoorde weer tot de mogelijkheden. Alsof we nog niet genoeg zorgen hadden kregen we bij de groeiecho (met 32 weken) te horen dat onze dochter een a-symetrische groeiachterstand had en weinig vruchtwater aanwezig was. Ook hiervoor kwam ik onder streng toezicht te staan en ik kreeg regelmatig groeiecho’s en vruchtwater/navelstreng metingen. Met 34 weken leek de groei weer goed bijgetrokken. Ze zou niet heel groot zijn bij de geboorte, maar dat zit in de genen. Ook de hoeveelheid vruchtwater bleef stabiel.
Eindelijk kon ik een beetje gaan genieten van de zwangerschap. We hebben de geboortedag van Guusje gevierd en ook met mijn eigen verjaardag (een ruime week later) durfde ik het huis uit om uit eten te gaan. Ook werd er een babyshower voor ons georganiseerd. Voor mij hielden ze een spelletjesavond en mijn man werd ook getrakteerd op een avondje uit. Dat had hij ook zeker verdiend na al die zenuwslopende maanden.

 

De bevalling dient zich aan

Op 3 maart 2017 werd ik 03.00 uur ’s nachts wakker met een gek gevoel. Op dat moment was ik 37+4 weken. Ik dacht dat ik naar de wc moest. Toen dat niet hielp, heb ik een weeëntimer-app gedownload en heb braaf op het knopje gedrukt als ik iets voelde en dat weer stopte. Dit leek verdacht veel op een ritme van 3-5 minuten. Voor de zekerheid heb mijn man wakker gemaakt. “Schat, waarschijnlijk is het niets, maar ik wil je toch even wakker maken.” Hij zei daarop: “Maak je me daarvoor wakker?” Doordat ik al vaker wat voorweeën heb gehad, moest ik wel even lachen om zijn reactie. Voor de zekerheid wilde ik toch even het ziekenhuis bellen. Toen wist mijn man al genoeg. Mijn man was klaarwakker, vroeg of hij nog even mocht douchen en ik belde om half 4 ’s nachts nog uitgebreid met m’n schoonzus alsof het half 4 ’s middags was. Ze zou nog even thuis blijven, maar zou direct naar het ziekenhuis komen als er iets begonnen was.

Eenmaal aangekleed stond ik toch even stil in de deuropening om een krampje weg te zuchten. Mijn man wist meteen dat dit het moment was dat ik ging bevallen. Ik was nog steeds in de ontkenningsfase. Om 04.00 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. Ik werd aangesloten aan de CTG (waar ik met 25 weken al uitgebreid kennis mee had gemaakt). Om 04.20 uur werd de eerste controle gedaan en ik bleek al 4 cm ontsluiting te hebben. Dat ging makkelijk…!! De arts wilde mijn bevalling nog even een boost geven door mij te strippen en ik werd overgedragen aan een verloskundige. Mijn man belde mijn schoonzusje en die kwam er meteen aan! 10 minuten later kwamen de verloskundige en verpleegkundige zich voorstellen met de mededeling dat haar dienst tot 08.00 uur duurde en zeker wist dat ze dit kindje op de wereld ging zetten.

Nog steeds waren de krampjes licht en hoefde ik alleen even te zuchten. We bespraken nog even het geboorteplan en we besloten dat de skippybal een fijne optie was om weeën op te vangen. 5 minuten later kwam ze met de skippybal terug en de gezellige praatjes maakte plaats voor opperste concentratie. De weeën werden pittig. Zo’n skippybal is trouwens echt een aanrader! Het doet wonderen om de pijn op te vangen. Ook heb ik in de weken vlak voor mijn ziekenhuisopname een paar lessen zwangerschapsyoga gevolgd. Samen met wat extra tips over de mail had ik hier heel veel steun aan. Deze bevalling wilde ik zo bewust mogelijk meemaken.

 

Daar is ze dan onze dochter!

Ook dit duurde niet lang, want nog geen 20 minuten later kreeg ik persdrang. En mijn schoonzusje was er nog steeds niet! Mijn man belde weer en ze was onderweg. Helaas was de 3e taxicentrale die ze belde pas bereid om een taxi te sturen (blijkbaar willen ze geen vrouwen ophalen die midden in de nacht met grote spoed naar een ziekenhuis willen…). Ze had maar even toegelicht dat ze náár een bevalling moest en niet zelf diegene was die moest bevallen. Maar goed! Ze was onderweg en ik zou me rustig houden. Ondertussen werd ik op bed gelegd en bleek ik 9,5 cm ontsluiting te hebben. Mijn handen gingen in m’n zij en alsof ik de yogadocent in m’n hoofd hoor praten blaas ik krachtig (“in een lange V”) mijn weeën weg. 5 minuten later kon ik het persen echt niet tegenhouden en manlief belde weer. M’n schoonzusje grapte of we zeker wisten dat ze naar het ziekenhuis moest komen, in plaats van de dierentuin, want de oergeluiden die ik maakte waren best lachwekkend. Zelfs ik moest even heel hard lachen om haar opmerking. Gelukkig was ze al in de hal. Om 05.10 uur kwam ze binnen en mijn vliezen konden gebroken worden. Met 3 of 4 persweeën werd onze gezonde, levende dochter geboren! Anna is haar naam! Ze woog ruim 5 pond en dat was meer dan we hadden verwacht.

We stapten van de ene achtbaan in de andere. Binnen 2 uur waren we weer ouders geworden. Het heeft de hele kraamtijd geduurd om dat besef te krijgen. Zowel mijn man als ik moesten echt bijkomen van alles wat er is gebeurd. We hadden veel steun van Anna’s opa’s, oma’s en tante. Maar natuurlijk ook onze goede vrienden.

Foto: Steffie van den Akker fotografie

 

Hoe het nu met mij gaat?

Inmiddels zijn we 6 maanden verder en gaat het een stuk beter. We hebben ons verdriet over het verlies van Guusje een plek kunnen geven. Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet meer heb, want dat blijft altijd een wond. Inmiddels zit daar een dun korstje op. Ik ben nog steeds herstellende van de laatste 1,5 jaar, maar ik kom mijn dagen inmiddels aardig goed door. Ik was tot vorige maand snel overprikkeld en ervaarde nog vaak stressklachten, maar ook dat gaat steeds beter. Ook heb ik sinds deze maand een nieuwe baan als secretaresse. Ik mag gelukkig langzaam opbouwen, omdat in één keer mezelf overdonderen met nieuwe prikkels nog even te veel is. Het voelt een beetje als een nieuwe frisse start in het leven. Verder probeer ik in het hier en nu te leven en te genieten van mijn gezin. Naast mijn werk als secretaresse heb ik ook een eigen bedrijf als lifestyle fotograaf. Gelukkig ben ik het fotograferen niet verleerd en probeer ik dit ook weer rustig op te pakken. Momenteel sta ik stand-by voor een geboorte en heb ik alweer wat leuke opdrachten kunnen doen. Ook werk ik weer als vrijwilliger voor Stichting Earlybirds fotografie. In een eerder interview voor Website4Mama heb ik uitgebreid verteld over mijn werk als fotograaf voor deze stichting. Dit helpt mij voor de verwerking van mijn eigen verdriet en help andere gezinnen in de verwerking van een onzekere periode.

» Lees hier: Vera is vrijwillig fotografe voor Stichting Earlybirds

Lieve Vera, heel erg bedankt voor het delen van jouw verhaal. Het is een emotioneel verhaal, maar ook eentje van kracht. Heel veel geluk met je gezin, waarvan jullie Guusje altijd deel zal uitmaken.

Vera is fotografe en fotografeert met Sprankelend Lifestyle fotografie voornamelijk zwangerschappen, geboortes en de kraamtijd. Ook werd ze na het verlies van haar prematuur geboren zoontje vrijwillig fotografe voor Stichting Earlybirds.

Foto echo: Studio Phylicia

» Lees hier: artikelen over prematuriteit en bevalling