Een moment voor jezelf, hoe heerlijk zou dat zijn

Of ik zin heb om een weekje mee te gaan naar Ibiza? Deze vraag werd mij een kleine maand geleden gesteld. "Even lekker met de meiden onder elkaar, even tijd voor jezelf". Man, man, man, wat klinkt dat aantrekkelijk "even tijd voor jezelf".

Maar helaas......de radartjes in mijn hoofd hoefden helaas niet eens te gaan draaien om te weten dat het onmogelijk was om mee te gaan. Want; mijn webshop kan geen week off-line zijn, ik heb een agenda vol afspraken en deadlines, mijn man kan niet zomaar een week vrij nemen om bij de kids te zijn en helaas beschikken we niet over familie die "even in kan springen", en ga zo maar door.

Jammer, maar het reisje ging door zonder mij

Het zette mij echter wel aan het denken. Mijn oudste zoon is inmiddels 11 jaar oud en sinds zijn geboorte ben ik werkelijk alleen aan "het zorgen" en aan "het werken". Ons gezin is inmiddels een goed geoliede machine waarbij ik mijn werktijden rond school en sport van de kinderen (5 dagen per week) indeel. En kon ik als beginnend ZZP'er nog wel eens tijd inplannen voor een lunch met een vriendin, nu zit zelfs dat er helaas nauwelijks meer in. Mijn webshop loopt als een trein, wat natuurlijk meer dan fantastisch is, maar met mijn showroom erbij ben ik zeker tussen de 50-60 uur per week bezig met mijn zaak. Tel daarbij op de vier trainingsavonden voetbal van de boys en de wedstrijden op zaterdag.......et voila, de week zit stampvol!

Een weekendje weg met mijn man is niet eens haalbaar, laat staan een weekje weg met vriendinnen dus! Maar het bleef wel knagen. Door die ene "Ibiza vraag" werd een klein zaadje van ontevredenheid geplant. Want al dat zorgen en werken is natuurlijk noodzakelijk en (meestal) ook wel leuk en bevredigend, maar er is natuurlijk meer! En hoe doen al die andere (werkende) moeders dat dan eigenlijk? Want ik zie regelmatig super gezellige Facebook taferelen voorbij komen van gezellige meiden weekendjes weg, High Tea's, Ladies nights en andere jaloersmakende shit. Waarom zij wel en ik niet? Bah, wat was ik eigenlijk voor trieste, overwerkte vrouw?

Ooit had ik ook een leuk, swingend leven en leefde ik van dag tot dag. Was dat leven voorgoed voorbij en was dit leven nu wat mij restte? Na een moeizame week ontving ik die vrijdag ook nog eens een appje van het team van mijn jongste zoon. Of we zaterdagochtend om 07.30 uur konden verzamelen voor een uit-wedstrijd. Ook dat nog! De wekker op zaterdag zetten om 06.30 uur voor een voetbalwedstrijd. Bah, bah, bah!

Die zaterdag stond ik met een aantal ouders langs de lijn onze voetballertjes aan te moedigen. Zowel de ouders als de kindjes liepen met witte, vermoeide koppies rond op dit vroege tijdstip. Na de wedstrijd warmden we ons aan thee en koffie en peuzelden de jongens gezellig een tosti op. Mijn zoon wilde graag spelen met een teamgenootje dus zij vertrokken samen richting zijn huis. Thuisgekomen deed ik samen met mijn man een rondje markt, verschoonde de bedden, deed de voetbal was en vulde de koelkast weer aan voordat we richting voetbal-vriendje vertrokken om onze jongste op te halen. Daar aangekomen stond de houtkachel lekker te branden en werden we uitgenodigd voor een borreltje. Toen dat borreltje wat langer duurde dan gepland werden er pizza's besteld en gingen de kids gezamenlijk een tent bouwen. Het werd later en later en gezelliger en gezelliger. Rond tien uur stortten zowel wij als onze kinderen doodvermoeid, maar heerlijk tevreden ons bedje in. Mijn jongste zoon riep me nog even terug. "Mam, ik vond dit een SUPER-GEZELLIGE dag, jij ook?"

"Ja lieverd, ik ook!", hoorde ik mezelf zeggen, en ik meende het ook nog!

Wat zeggen ze ook al weer? Geluk zit hem in de kleine dingen?

Who needs Ibiza ?