Moeder zijn is natuurlijk het grootste voorrecht in het leven. Niets mooiers dan je kroost op zien groeien tot mooie, evenwichtige mensen. Vanaf de dag van conceptie tot het moment dat je allesies uitvliegen, is één grote, roze wolk.
 

Er zijn ook momenten in het moederschap die ik verafschuw

Ha, nee… helaas gaat die vlieger niet helemaal op. In ieder geval niet doorlopend. Die roze wolk is toch ook zo nu en dan een grijze wolk. Soms zit er zelfs een git zwarte wolk tussen. Er zijn ook echt dingen en momenten in het moederschap die ik verafschuw. Oei, zei ik dat hardop? Moet je mee oppassen namelijk. Voor je het weet stoot je hier iemand mee tegen het hoofd en als je niet iemand kwetst, dan rust er wel een taboe op. Of beide! Dan wordt het een ingewikkeld verhaal. Er wordt niet zo makkelijk gepraat over de keerzijde van het ouderschap. Het allergrootste taboe in de magische wereld van het ouderschap, is dat je het niet, niet leuk mag vinden.

 

Wat dan die dingen in het moederschap zijn waar ik nou niet heel enthousiast van word? Heb je even?

Om te beginnen vind ik een zwangerschap doorlopen al topsport. Wel een mooie voorbereiding op wat komen gaat. Je kunt alvast wennen aan gebroken nachten en ook aan het feit dat je lichaam niet meer alleen jou toebehoort. Als je denkt dat je met het doorknippen van de navelstreng je lijf na de bevalling weer terug hebt, dan kom je van een koude kermis thuis. Want vanaf de geboorte is jouw lichaam het troosthuis voor jouw bloedjes. In alle opzichten. Van borstvoeding geven tot elle lange knuffelsessies. Dat klinkt romantischer dan het is. Want wat kun je hier af en toe in opgeslokt worden. Dat weet je toch van te voren? Ik hoor het je denken. Gevolgd door; Je koos er toch zelf voor om moeder te worden? Dooddoeners. Ook al was het je eigen keuze, dat wil niet zeggen dat sommige dingen dan niet moeilijk zijn.

 

Je weet ongeveer wel wat je kunt verwachten, maar niet hoe het echt zal zijn.

Al dat harde werken en de momenten van afzien hebben wel een functie. Ze versterken de band met je kinderen en het wakkert de leeuwin in je aan. Al je inspanningen betalen zich uit in onvoorwaardelijkheid. Let op, ik gooi er even een afgezaagde quote in: ‘’Kinderen krijgen is als a box of chocolate. You never know what you’re gonna get.’’ Je weet ongeveer wel wat je kunt verwachten, maar hoe het écht zal zijn? Dat zal pas blijken wanneer je dat chocolaatje in je mond hebt gestopt. Tja, en soms valt dat tegen en moet je even aan de smaak wennen en blijkt het na een tijdje best mee te vallen. En soms… ja, soms wen je niet aan de smaak en blijkt dat je een bepaalde smaak gewoon echt niet lekker vindt en dit ook nooit lekker zal gaan vinden. Was het ouderschap maar te vergelijken met een eenvoudig chocolaatje. Het komt erop neer dat niet alles even leuk en makkelijk is. Naast bijzonder is het soms ook keihard afzien.

 

Ik ben niet zo voor de babytijd gemaakt

Zo dank ik het universum nog dagelijks op mijn blote knietjes dat we hier niet meer in de babytijd zitten. Ik ben daar niet zo voor gemaakt. Dat kleine, hulpeloze en afhankelijke vind ik maar uitputtend. Altijd aan- en paraat staan en een onuitputtelijk geduld. Nee, ben ik niet zo goed in. Je kunt ook niet overal goed in zijn. Toch? Troost je, je kunt ook niet overal niet goed in zijn. Ik ben geen moeder die terugverlangt naar de babytijd. Integendeel! Dat zorgt nog weleens voor opgetrokken wenkbrauwen. Ja, sorry…. niet iedereen vindt baby’s leuk en schattig. Ze zijn leuk en schattig als ik ze na 5 minuten weer terug kan geven aan de rechtmatige eigenaar. Gelukkig ben ik beter in het grotere grut. Dat is erg fijn voor mijn schuldgevoel en maakt het makkelijker te accepteren dat het een me beter ligt dan het ander. Of is dat gewoon menselijk?

 

Poepluiers zijn een verschrikking

Poepluiers. Een verschrikking! Ja, ik weet het… het hoort erbij. Zonder schromen, verschoonde ik deze natuurrampen daarom ook altijd. Weleens met de nodige kokhalsneigingen. Dat het vies was vond ik het grootste probleem niet. Ik ben nogal geurgevoelig en daar had ik wel regelmatig moeite mee. Een vol gekleide luier van je kleintje ruikt over het algemeen namelijk niet naar roosjes. Ja, ook de poepluier van je eigen kind stinkt. Punt. Daarom vond ik mijn kinderen zindelijk helpen worden één van de leukste dingen om samen met hen te doen. Ja, een waar feestje! Leuker dan samen spelletjes doen. Want dat is ook niet mijn sterkste punt. Ja, ik weet het… ook dat ligt gevoelig. Er is toch niets leukers dan eindeloos spelletjes met je kinderen doen? Wel dus, mijn kinderen helpen met zindelijkheid. Leukste spel wat er is! Daar waar andere ouders dit als een heuse martelgang zien, vond ik dit echt heel erg leuk. Ik heb ze weleens aangespoord tot een terugval. Dit was tevergeefs.

 

Kinderen nemen vriendjes mee

Als ze groter worden gaan ze naar school en krijgen ze vriendjes. Ik koos voor mijn eigen kinderen, maar niet voor de raddraaiers waar zij bevriend mee raken. Dat klinkt onaardiger dan ik het bedoel. Of eigenlijk ook niet. Ik kom er maar gewoon voor uit. Als je zelf kinderen hebt, wordt er vaak vanuit gegaan dat je álle kinderen leuk vindt. Als ik voor mezelf spreek is dit niet pertinent niet zo. Klinkt hard. Dat is het ook. Vanwege die eerder besproken onvoorwaardelijkheid, tolereer ik de wansmaak van mijn kinderen en probeer ik mijn ongenoegen om te turnen in dankbaarheid dat mijn kinderen aansluiting vinden bij andere kinderen.

 

Kinderfeestjes zijn ook niet mijn favoriet

Als de mogelijkheid bestond om kinderfeestjes ritueel te verbranden, dan zou ik dat onherroepelijk doen. Dit is een fenomeen die ook niet zo aan mij besteed is. Ik ben er niet zo goed in. Wij zorgen ervoor dat we dergelijk ramptoerisme…eh… festijnen altijd buiten de deur organiseren. Zo blijft mijn energie nog redelijkerwijs bespaard, terwijl dat van mijn kinderen en diens gasten op effectieve wijze wordt verbruikt. Win-win. Eerlijk is eerlijk, die glunderende snoetjes van mijn meisjes doet wel alle weerstand verbleken hoor. Ja, hoe afgezaagd dit ook mag klinken.

 

Dankbaarheid is ver te zoeken

Bij kinderen is het nooit genoeg en dankbaarheid is vaak ver te zoeken. Een dingetje die je je kinderen als ouders bij moet brengen. Iets met opvoeden. Juist dat opvoeden is niet altijd makkelijk. Hoe doe je dat? Precies. Daar is geen pasklaar antwoord op. Ja, soms best lastig hoor, in het ouderschap. Die eeuwige twijfel en onzekerheid of je wel het juiste doet en ondertussen halen je kinderen je het bloed en ongeduld onder je nagels vandaan. Kinderen zijn de weerspiegeling van de ouders. Dat is niet altijd makkelijk te accepteren. Gelukkig kunnen we ook hier weer terugvallen op die onvoorwaardelijkheid. Daar ben ik erg dankbaar voor. Kijk, aan mijn goede voorbeeld kan het dus niet liggen.

 

Al dat geruzie maakt me soms ook gek

Driftbuien en ruzies onderling putten me soms ook finaal uit. Er zijn regelmatig momenten dat ik even van de aardbodem wil verdwijnen. Waarom? Omdat kinderen echt over de meest stompzinnige dingen onenigheid kunnen hebben. Ze gunnen elkaar met enige regelmaat het licht niet in de ogen. Jaloersheid en afgunst liggen dagelijks op de loer. O ja, dan wil ik zelf ook even een potje gillen. In een driftbui verzanden. Krijsen. Vloeken. Huilen. Gewoon verdwijnen dus. Dan heb ik niet meer de kracht voor een pedagogisch verantwoorde preek of aanpak. Eigenlijk ben ik in dezen zelf jaloers op het feit dat het bij kinderen de normaalste zaak van de wereld is dat zij ongegeneerd uiting kunnen geven aan hun primaire emoties. Hoe heerlijk zou het zijn wanneer ik eens lekker een potje kan stampvoeten en hysterisch doen wanneer het dopje van de tandpasta weer eens niet op de tube tandpasta is gedaan door mijn lieftallige wederhelft. Niet dat ik me daar ooit druk om heb lopen maken hoor. Dat ruziemaken over stompzinnige dingen kunnen zij dus niet van hun ouders af hebben gekeken. Wij maken alleen maar ruzie over zinvolle dingen. Vinden we zelf dan hé. 

» Lees ook: ruzie tussen kinderen

 

Ik ben niet overal goed in

Dit zijn in grote lijnen de dingen die ik op zijn zachtst gezegd ronduit vervelend vind in het moederschap. Dingen waar ik niet goed in ben en nooit goed in zal worden. Ik heb echter ook geleerd dat dit losstaat van de liefde voor mijn kinderen. Dat kan prima naast elkaar bestaan. Mede mogelijk gemaakt door de onvoorwaardelijkheid die juist ontstaat door de inspanningen die ik heb geleverd in mijn rol als moeder.

Men heeft over het algemeen moeite met negativiteit. Voor positiviteit is daarentegen wel alle ruimte. Gek eigenlijk, want volgens mij is het de juiste balans die ervoor zorgt dat we de moeilijkere dingen makkelijker kunnen dragen. Zonder positief geen negatief en zonder negatief geen positief. Ja, ik weet het… dat is het zoveelste afgezaagde riedeltje. Ik kan er ook niets aan doen dat de meeste afgezaagde dingen nou eenmaal waarheid zijn.

Door het negatieve ga je het positieve des te meer waarderen en door het positieve, wordt het negatieve beter te dragen. Een juiste balans tussen deze contradicties is het recept voor onvoorwaardelijkheid. In het midden van negatief en positief ligt onvoorwaardelijkheid. Dat is het element die je door alles heen draagt. Een sterker fundament dan dat bestaat er niet. Het is de onvoorwaardelijkheid die ervoor zorgt dat je prioriteiten niet vertroebelen door je weerstand heen. Een mooiere beloning voor de dingen die je moeilijk vindt is er niet.

Om het nog even met een afgezaagde quote af te sluiten: Je krijgt er zoveel voor terug!

» Lees ook: kinderen als ik dat had geweten! en veranderingen als moeder

 

Meer blogs van Judith: