Lieve schrijft een brief aan haar dochter

Vanmiddag keek ik naar mijn dochter terwijl ze aan het knutselen was. Ik keek naar mijn grote kleine, lieve stoere, mooie meid en besefte hoe blij ik met haar ben. Hoe trots ik op haar ben en hoeveel ik van haar houd. En ineens drong het tot me door dat dit moment voorbij zou gaan. Als ik de tijd kon stoppen, had ik dat gedaan. Want die tijd gaat veel, veel te hard. Sterre werd bijna vier jaar geleden geboren en in die paar jaar is zij ongelooflijk hard gegroeid en heeft zij zich razendsnel ontwikkeld. Ik kan het bijna niet meer bijbenen. Waar is de tijd gebleven? Wat is er gebeurd? In een poging de tijd even stil te zetten, schreef ik deze brief aan haar. Wie weet dat ze hem ooit leest. Later. Als ze groot is.

Lieve, lieve Sterre,

Je bent nu haast vier en gaat al bijna naar school. En wat kijk je daar naar uit. Elke week als ik je naar de peuterspeelgroep breng, wijs je naar de ‘grote’ school en vraag je wanneer jij daar nou naar toe mag. Van klein meisje dat heerlijk op mijn borst lag te slapen ben je veranderd in een grote, stoere meid. Hoe ben je zo snel groot geworden? Hoe is dat gegaan? Natuurlijk was ik daar zelf getuige van, maar het voelt alsof de afgelopen jaren aan me voorbij zijn gevlogen. Alsof je gister nog dat kleine hummeltje was en vandaag uit het niets heel groot.

Je eerste woordje (mama!) kan ik me nog herinneren, ik glom van trots. En nu, nu vraag ik je wel eens voor de grap of je ook een uitknop hebt, want je kletst me de oren van de kop. Waar ik eerst kleren voor je uit zocht, doe je dat nu ‘echt wel zelf’. Verschoonde ik eerst nog je luiers, nu ga je zelf naar de wc. Droeg ik je eerder altijd bij me in de draagzak, nu ga je zelf op de fiets. Je bent al langer dan een meter, eet als een bouwvakker, maakt grapjes, bent ondeugend, energiek, ondernemend, soms de kat uit de boom kijkend, soms een rouwdouwer. Maar altijd ben je mijn dochter. En wat ben ik trots op jou!

En wat ben ik blij dat je dadelijk naar school gaat. Niet voor mij, maar voor jou. Want je zuigt informatie in je op, stelt vragen waar je u tegen zegt en ik vaak het antwoord niet op weet. In plaats van je dan naar papa te verwijzen (want dat doe ik soms gemakzuchtig) kun je jouw vragen straks aan de juf stellen. In plaats van het antwoord voor je op te zoeken op Google, kan jij dat straks zelf. Wat een feest zal dat voor je zijn! Ik denk echt dat jij het heel leuk gaat hebben op school. Je bent er aan toe. Ik kijk er naar uit en houd tegelijkertijd mijn hart vast. Ben ik bang dat je geen vriendjes en vriendinnetjes zult krijgen, dat je misschien zelfs wel gepest wordt. Niet dat daar een reden voor zou zijn, maar kinderen kunnen soms zo gemeen tegen elkaar zijn. Hoe ga jij daar straks mee om? En hoe ga ik daar als moeder mee om? Ik maak me stiekem ook wel een beetje zorgen, nergens op gebaseerd, maar moeders eigen. Dit zijn mijn angsten, en niet de jouwe. Jij gaat straks gewoon genieten op school.

Dit moment, jij knutselend aan de keukentafel, babbelend over van alles en nog wat, zou ik voor altijd willen stil zetten. Dan blijf je voor altijd mijn kleine meisje. Maar zo werkt het nou eenmaal niet. En stiekem kijk ik ook erg uit naar de grote jou. Ik wil zien hoe jij opgroeit van meisje tot puber, van puber tot jongvolwassene en uiteindelijk tot vrouw. Ik ben benieuwd wat je gaat doen, wie je tegen gaat komen, wie je gaat zijn. Ik ben nieuwsgierig naar jou als mens. De tijd echt stoppen doen we dus maar niet…. Hopelijk kijk jij, als je dit leest, terug op een fijne jeugd waarin jouw ouderlijk huis jouw veilige haven was.

Heel, heel veel liefs,

Mama.

Het eerste jaar schreef ik elk nieuw stapje, elke nieuwe fase op. Van de eerste soepstengel die ze at (ja, echt!!) tot haar eerste stapjes. Van de tandjes die doorkwamen tot aan de eerste keer dat ze op haar eigen kamer ging slapen. Alles schreef ik op. Daar ben ik na een jaar mee gestopt. Waarom? Misschien omdat de ontwikkelingen daarna minder snel gaan. Misschien omdat ik er gewoon de tijd niet voor had. Of de tijd niet nam. Ik weet het niet precies, maar ik weet wel dat ik nu zou willen dat ik meer opgeschreven had. En dat ik er meer van genoten had, meer stil had gestaan bij mooie momenten. Want die waren er in overvloede, maar ik was me daar niet altijd van bewust. Daarom wil ik alle nog niet-moeders, bijna-moeders of net-moeders iets aanraden wat ik nooit gedacht had aan te zullen raden… Want man, wat vond ik het irritant als iemand dit tegen me zei. Maar clichés zijn niet voor niets clichés. Daar komt ie: Geniet ervan, want voor je het weet is het voorbij!!

» Lees ook: een brief aan mijn jarige dochter