);

KISS me baby

KISS me baby

Tijdens knuffelen en lichamelijk contact wordt er een wonderbaarlijk stofje in de hersenen aangemaakt; oxytocine, ook wel het knuffelhormoon genoemd. Inmiddels is zelfs bewezen dat dit gekke stofje ervoor zorgt dat wij ons als mens socialer gedragen, minder last hebben van stress, minder snel bang zijn, het onze bloeddruk verlaagt, een gunstig effect heeft op onze spijsvertering en dat kinderen die vaak geknuffeld worden dus ook op zullen groeien tot gelukkigere (en zelfs slimmere!) volwassenen, dan hen die minder vastgehouden en geknuffeld zijn.

Voor mij en mijn kinderen heel goed nieuws, want man-man-man, er wordt wat af geknuffeld in ons huishouden! Mijn inmiddels fors uit de kluiten gewassen kerels van 8 en 11 jaar zitten nog regelmatig op schoot, kruipen gezellig tegen ons aan in bed, hangen heerlijk tegen me aan op de bank en worden beiden dagelijks door mij voorzien van voldoende klapkussen, nekkriebels en liefkozende omarmingen. Voor mij gaat er werkelijks niets boven een aanraking van dat heerlijke warme mini mannenlijfje wat lekker tegen me aanschurkt.

Je zou dus kunnen zeggen dat ik een echte Die Hard Knuffelkont bent. Maar toch, ergens mist er toch een knuffels-stofje vrees ik. Want hoe heerlijk ik het knuffelen met man en kids ook vind, met volwassenen voelt het voor mij vaak heel ongemakkelijk aan. Ik ben een open en sociaal type en leg dus makkelijk contact met iedereen. Hoe vaak is het mij overkomen dat ik na een workshop, een overleg, een bijeenkomst of een dagje uit, op het punt stond om afscheid te nemen van een "vriendin" die ik die dag had leren kennen en niet wist hoe me te gedragen? Ontelbare keren heb ik een super spontaan typje van me af moeten schudden die me plat wilde kussen c.q. omhelzen met de woorden: "Nou daaaaaag lieverd! Wat een heerlijke dag was dit met jou, ik heb genoten, tot snel schat!". Gevolg door drie hartelijke smakzoenen of een complete body-hug. Iemand die ik dus net een paar uur "kende" en waarbij ik totaal (nog) niet toe was aan al dit lichamelijke geweld.

Of die vage kennis, die je ergens tegen het lijf loopt.............kussen of niet? De buurman, de buurvrouw, de voetbalmoeder, de nieuwe vriend van je vriendin, zoenen of niet? En als ik dan onhandig mijn hoofd richting hun hoofd beweeg geef ik ze dan 1, 2 of 3 kussen of bied ik alleen mijn wang aan? Ik blijf het een lastig verhaal vinden. Om nog te zwijgen van een gezellig verjaardag bezoekje aan mijn beste vriendin, waar ik als laatste een kamer vol mensen binnenstap. Iedereen zoenen? Alleen mijn vriendin en haar man? Ook haar ouders en schoonouders?  Of gewoon de kamer binnenstappen met een algemeen: "Goedenavond en gefeliciteerd iedereen!"? Ik vind het geweldig complex en nooit spontaan.

En dan nog zoiets. ZEGGEN dat je iemand lief vindt, een leuke dag hebt gehad, dat je het waardeert dat iemand er voor je is of dat je van iemand houdt. Ik krijg het niet over mijn lippen! En dat terwijl ik het waanzinnig gaaf vind als iemand dat wel naar mij toe doet (al vind ik het dan ook weer lastig om met complimenten om te gaan). Pas had ik het er nog met vrienden over. Ik zeg nooit, werkelijk nooit tegen mijn man: "Ik hou van je!". Ik vind dat heel raar klinken, bijna alsof ik een script van een film aan het voorlezen ben. En toch hou ik heel veel van mijn man en vind ik het heerlijk om tegen hem aan te liggen en met hem te knuffelen. In dat geval ben ik dus meer van de daden dan van de woorden.

Tegen mijn kinderen zeg ik dan wel weer dat ik van ze hou, ze waardeer, dat ik ze lief vind, dat ik blij ben dat ze er zijn en dat ik een fijne dag met ze heb gehad. Tja, niets gecompliceerder dan de mens dus! Wat wel weer heel handig is voor mensen zoals ik is dan weer de Whatsapp. Je stuurt iemand een berichtje en sluit dit af met de (volgens mij meest gebruikte) emoji met getuite lipjes en kusmondje. Niets onhandigs aan, en zonder fysiek ongemak. Dat je er geen gewoonte van moet maken bleek echter onlangs op pijnlijke wijze. Mijn leverancier uit Duitsland stuurde mij via Whatsapp een aantal foto's van artikelen met daarbij de vraag of ik deze in wilde kopen. Waarop ik antwoordde dat ik dat heel graag wilde en afsloot met een kusje ????

Oeps..…

Afbeelding: Shutterstock

 

Niet in ieder mens schuilt iets goeds helaas

Niet in ieder mens schuilt iets…

In juli 2006 werd onze Luca geboren. Met 37 weken is mijn bevalling op gewekt nadat met 36 weken mijn vliezen waren gebroken. Nu weet ik dat…

Een moment voor jezelf, hoe heerlijk zou dat zijn

Een moment voor jezelf, hoe heerlijk…

Of ik zin heb om een weekje mee te gaan naar Ibiza? Deze vraag werd mij een kleine maand geleden gesteld. "Even lekker met de meiden onder…

KISS me baby

KISS me baby

Tijdens knuffelen en lichamelijk contact wordt er een wonderbaarlijk stofje in de hersenen aangemaakt; oxytocine, ook wel het knuffelhormoon…

Ik ben Nathalie, 46 jaar en moeder van twee zoons, Luca (2006) en Noah (2009). Sinds augustus 2013 ben ik de trotse eigenaar van een webshop vol Stoere Jongenskleding. Klein begonnen omdat het me “leuk leek om erbij te doen”, maar inmiddels weet ik beter. Nu dus fulltime aan de weg aan het timmeren om van mijn webshop “een begrip” in Nederland en België te maken. Van een drukke baan als afdelingsmanager buitenshuis naar een drukke baan als ZZP’er binnenshuis, was een behoorlijke omslag, maar inmiddels zou ik niet anders meer willen!

Ik verbaas me dagelijks over mijn eigen kinderen, maar ook over de mede-moeders in mijn omgeving. Ik hoop dat ik via mijn blogs een stukje herkenning oproep bij iedereen. Vaak met een lach, soms met een traan.

 

Reacties 0

This thread has been closed from taking new comments.