De kinderopvang waar ik werkzaam ben, is nu al weer drie weken open. Het was best weer even spannend om aan de slag te gaan. En niet vanwege onverwachte driftbuien of kinderen die zichzelf tot aan hun rug toe onderpoepen. Nee, dit keer zat de spanning hem in, wanneer we de eerste snottebel aan zouden treffen. Hoe dan ook, het zou niet meer hetzelfde zijn als voorheen en daar keek ik best wel een beetje tegenop!

 

De eerste dagen kinderopvang verliepen soepel

De opstart verliep heel erg soepel! Na een paar dagen leek het wel of we nooit gesloten waren geweest en alsof de kinderen nooit weg waren geweest. De meeste kinderen hoefden maar nauwelijks te wennen en zaten zo weer in het oude, vertrouwde ritme. Fijn dat dat zo goed ging! Het was heel fijn om de kinderen en hun ouders weer te zien. Al was de afstand tussen ouders en collega’s die we in acht moesten nemen wel erg onwennig. Smerige poepbroeken en driftbuien, waar ik het eerder al over had, dat went op den duur wel. Hoewel…vooral die eerste, is ook niet het leukste onderdeel van mijn werk. Maar die afstand…nee, dat zal voor mij nooit wennen.

 

Het was geen kwestie van ‘of’ maar van ‘wanneer’ die eerste snottebel zich liet zien

Er was wel één ding waar ik mijn hart angstvallig voor vasthield. Snottebellen! Deze zouden we vroeg of laat onherroepelijk aan gaan treffen bij een van de kinderen. Voor snot op zich, ben ik niet bang. Wel voor de consequenties die deze hebben. Voorheen maakten we daar met een toiletrol in de aanslag kortemetten mee en gingen daarna weer over tot de orde van de dag. Tegenwoordig is een snottebel net zo schadelijk als radioactief afval of een besmettelijke geslachtsziekte. Althans, zo wordt er nu mee omgegaan. Nee, bij snottebellen blijf je uit de buurt en bij de eerste glimp van zo’n glibberig gevaarte, dienen ouders te worden gebeld en moet kindlief op worden gehaald. Precies dat was wat ik uitermate ongemakkelijk vond. Want snot en kinderen gaan hand in hand! Normaal gesproken dan. Niet meer in het nieuwe normaal…

 

Veiligheid voorop!

Wanneer het kind 24 uur klachtenvrij is geweest, is het weer welkom. Wanneer we drie ouders hebben moeten bellen om hun kind op te komen halen, dient de GGD op de hoogte te worden gesteld. Nou, ik kan je melden…dat aantal zijn we nu sinds deze week in rap tempo, voorbij geschoten. Je begrijpt, het wordt er niet gezelliger op, op de werkvloer. Wel uitdagender! Ook de administratieve rompslomp stapelt zich zo lekker op. Maar goed, veiligheid voorop. Tot in den treuren!

 

Waar kinderen zijn is snot

Kinderen en snot gaan nou eenmaal hand in hand. Waar kinderen zijn is snot en vice versa. Dat is een statisch gegeven en dat is gewoon niet te vermijden! Het was dus niet een kwestie van ‘of’, maar een kwestie van wanneer de eerste snottebel zich aan zou dienen. Deze diende zich wonderbaarlijk genoeg,  pas in de derde week aan. Daarmee begon ook meteen het geanalyseer over kleur, hoeveelheid en gespeculeer over hoe hierop te handelen. Al hoefden we hier niet over te speculeren of te discussiëren, want bij de eerste signalen van snot, werden we geacht meteen contact op te nemen met ouders en moest het kind zo spoedig mogelijk op worden gehaald.

 

Het is allemaal wel te herleiden hoor

Ach, we komen net van buiten…we wachten nog heel even. Het zal daar vast bij blijven. Ook ouders hadden bij binnenkomst als kindlief werd gebracht, wel een logische verklaring, want ze kwamen net van de fiets. Eerder had het kind nog nergens last van gehad. Daar krijgt toch iedereen een loopneus van? Oh, jeej… Marietje heeft ook wat doorzichtige smurrie onder haar neus. Ja, maar ze moest net niezen. Ook een logisch gevolg. Ja, maar ho…stop, wacht even! Niezen is ook uit den boze. Hmm, ja…dat is ook zo! Ja, je ziet… het is allemaal niet zo eenduidig. Al denken de richtlijnen daar anders over.

Het voelde zo vreemd om kinderen vanwege wat snot naar huis te moeten sturen. Bijna gênant wel eigenlijk! Toch was dit precies wat het beleid was. Wie had ooit gedacht dat snot op zo’n taboe uit zou lopen! Het zou wat praktischer zijn als snot er met een labeltje uit zou komen: ‘Ja, dit is coronasnot’ of ‘Nee, dit is onschuldige snot.’ Dat zou het handelen een stuk makkelijker maken.

 

Vanaf 1 juni kun je getest worden

Vanaf 1 juni mag iedereen worden getest. Alleen is die ene test geen garantie dat je twee weken later niet alsnog bent besmet. Dat wordt dus testen met de kraan open. Het is allerminst een prettige test voor zowel kinderen als voor volwassene. Is dat het dus waard? Misschien wel voor kinderen die chronisch verkouden zijn? Alleen zal het dan niet bij één test blijven.

 

De meeste ouders reageren begripvol

De meeste ouders reageren vooralsnog begripvol en meewerkend. Al vrees ik straks voor dat begrip als 8 juni is verstreken en de gewone betalingsregeling weer van kracht zal gaan. Een enkeling vindt het zwaar overtrokken en weer een ander neemt het niet al te nauw met de regels. Dit zijn gelukkig wel uitzonderingen! Lastig is dat hoor, want dat betekent dat de pedagogisch medewerkers bij deze ouders extra op de strepen moeten gaan staan. Neem maar van mij aan dat wij de telefoontjes om een kind op te komen halen, met plaatsvervangende schaamte plegen! Ook dat wijzen op de regels en het beleid doe ik met frisse tegenzin.

 

Als ik klachten krijg mag ik ook niet meer werken

Als ik een loopneus oploop door de snottebel van een kind, dan betekent dat dat ik ook niet meer mag werken totdat ik negatief getest ben. En om zo’n vervelende test zit ik ook niet te springen! Gebeurt dit bij meerdere pedagogisch medewerkers, kunnen we de toko wel sluiten en is er helemaal geen opvang meer. Of wellicht slaat die snottebel mijn neus over en hopt voor het gemak door naar de neus van een van mijn kinderen. Kan ik alsnog niet werken, omdat mijn eigen kinderen dan niet meer naar school of opvang mogen. Dus of je het nou zwaar overtrokken vindt of niet, wanneer deze zogenaamde overtrokken regels niet worden nageleefd, kan dit vervelende consequenties tot gevolg hebben. Al begrijp ik echt heel goed hoe onzinnig het kan voelen! Wat dat betreft staan we allemaal in een spagaat en zitten we in hetzelfde schuitje. Neemt niet weg dat we op een tikkende tijdbom zitten. Het zal mij benieuwen wanneer deze afgaat…Want, is snot te vermijden bij kinderen? Zelfs wanneer iedereen heel nauwkeurig het beleid naleeft, vrees ik dat dit een onmogelijke opgave zal zijn.

 

Wanneer klopt die groene rakker bij ons aan?

Binnen ons gezin is het ook een kwestie van tijd voordat er een groene rakker opdoemt. Ook dat is geen kwestie van ‘of’, maar van wanneer. Momenteel hebben we onze handen al vol aan de logistieke rijstebrij van halve dagen school, het opvangen van onze kinderen en werken. Het wordt een nationale, logistieke ramp als die groene rakker hier aanklopt.

Kunnen we niet gewoon een jaartje vooruit spoelen? Ik heb het wel weer gehad met dat ingewikkelde gedoe. Of wat zeg ik, bijna ingenieuze gedoe.  

» Lees ook: kinderopvang in het nieuwe normaal

 

Meer blogs van Judith: