Nadat onze bengels plechtig hadden beloofd bij elkaar te blijven en goed op te letten bij het oversteken, durfde ik hen schoorvoetend los te laten. Onze jongste kon nog maar net zonder zijwieltjes fietsen, dus ja, best spannend om haar dan los te laten in de buurt. Al vond ik dat spannender dan zij dat vond.

 

Moet je maar harder fietsen!

Ik kon het niet laten om stiekem achter ze aan te hobbelen om te kijken hoe ze het ervan afbrachten. Ze waren de hoek nog niet om of de grotere zus lag al ruim voor op kleine zus, waarop zij haar zus paniekerig sommeerde om op haar te wachten. Oudere zus beet haar zusje op bitse toon een ‘’Nee!’’ toe. Versterkt door een ‘’Moet je maar harder fietsen!’’.

Gniffelend aanschouwde ik dit tafereel en hoofdschuddend droop ik af. Al was ik er het liefste even achteraan gerend om grote zus een corrigerend standje te geven. Ik besloot ze het zelf maar op te laten lossen. Als ze er niet uitkwamen dan wisten ze me te vinden.

 

Trip down memorylane

Het voerde me weer terug naar mijn eigen jeugd. Heel wat uren had ik samen met mijn jongere broertje de buurt door gecrost en we vermaakten ons met van alles! Hutten bouwen, boompje klimmen, rolschaatsen, speeltuintjes afstruinen, beestjes zoeken en soms vonden we aansluiting met andere kinderen uit de buurt. We konden ons helemaal mee laten voeren in- en door het moment en door alles wat we tegenkwamen op ons pad. De zomers leken eeuwig te duren, de winters waren ijzig koud en zodra het weer het ook maar enigszins toeliet, waren wij buiten.

Dat zie ik mijn bengeltjes nu ook doen! Ik hoor mijzelf nu precies hetzelfde tegen hen zeggen als mijn ouders altijd tegen mij zeiden. Ik zie exact dezelfde strubbelingen bij mijn meiden als die ik vroeger ook met mijn eigen broertje doorworstelde. Het ene moment is alles koek en ei en het andere moment kunnen ze elkaar de hersenen wel inslaan. Niets zo veranderlijk als de relatie tussen brusjes.

 

De ogen waarmee ouders naar hun kinderen kijken

Vroeger begreep ik de ergernis van mijn ouders niet zo als mijn broertje en ik weer eens met elkaar overhoop lagen. Het was toch ook gewoon een lastpak waar je geen medelijden mee hoeft te hebben? Datzelfde zal mijn lieftallige broertje ook regelmatig over mij hebben gedacht. Wist ik toen veel met welke ogen ouders naar hun kinderen kijken. Dat besef komt nu pas, nu ik zelf moeder ben en zie hoe de onderlinge band tussen onze drie meiden zich ontwikkelt.

Och wat begrijp ik de ergernissen en het gevoel van niet gezien of tekort komen van onze meisjes. En wat begrijp ik het hoe moeilijk het soms is om te delen met hun zusjes. Ook de aandacht. Tegelijkertijd begrijp ik nu ook de onvoorwaardelijke liefde die een moeder voor haar kinderen voelt. De band met mijn kinderen is hooguit anders, maar meer liefde voor de een dan voor de ander? Dat is bij mij in ieder geval niet aan de orde en dat is geloof ik wel vaak de angst van de kinderen. Konden ze zichzelf maar eens zien door mijn ogen en mijn liefde voor hen voelen met mijn hart. Dan zouden ze dat snappen. Daar zullen ze nog even geduld voor moeten hebben, ik denk dat ze dat pas zien en begrijpen wanneer zij zelf moeder worden. Net zoals ik dat nu zie en begrijp. Tot die tijd mogen zij lekker voor hun plekje blijven strijden en zal ik hen er telkens van verzekeren dat ik onvoorwaardelijk van hen houd. Van elk op een andere wijze, maar niet minder.

 

Als iedereen hetzelfde is, is de liefde ook gelijk

Dat opkomen voor jezelf en gezien worden is een belangrijke les. Niet alleen voor mijn kinderen, ook voor mij. Als ik voor mijzelf spreek, vind ik dat misschien wel een van de lastigste dingen aan het moederschap van meerdere kinderen. De onderlinge verschillen vind ik juist prachtig en ik koester de karaktertjes en alles wat hen, hen maakt met heel mijn hart. Terwijl die onderlinge verschillen mijn meiden juist best wel eens onzeker kunnen maken en er met enige regelmaat geprobeerd wordt om dit onderling recht te trekken. De zogenaamde ‘’concurrentiestrijd’’. Als iedereen hetzelfde is, is de liefde van papa en mama ook evenveel en hetzelfde. Ik denk dat dit een plausibele verklaring kan zijn voor waarom de een zo kan gaan stuiteren wanneer de een iets heeft of krijgt wat de ander niet heeft.

Een steeds terugkerend thema op allerlei verschillende lagen en die ook op kan treden met terugwerkende kracht. Want wanneer de een gisteren bij een vriendinnetje heeft gespeeld en daar een ijsje heeft gegeten, dan is dit het einde van de wereld voor de overige 2 of in ieder geval voor 1 van de overige 2 en dat moet dan vandaag weer in worden gehaald met een ijsje. Maar dan niet voor zuslief die gisteren dat ijsje al heeft gehad bij haar lieftallige vriendinnetje. Ja, ze kunnen meedogenloos zijn naar elkaar hoor!

 

Het is niet eerlijk!

Als de een thuiskomt met een medaille die ze heeft gewonnen bij een sportmiddag, dan kan de ander dit niet verstouwen en is dat reden om daar twee dagen verbolgen over te zijn. Vindt de één een muntje op straat, vindt de ander dit niet te verkroppen en hoogst oneerlijk. Gaat de een met een vriendje uit de buurt zwemmen, dan willen die andere twee dat ook. Maar ja, die hebben hun zwemdiploma nog niet, dus dat kan gewoon niet. Ga ik een potje badminton spelen met de een, dan staan de andere twee te steigeren, want die willen ook en dat is niet eerlijk! Het valt dan niet uit te leggen dat we dit om beurten moeten doen. Want ja, hallo, mama ging als eerste met de oudste en dat is niet eeeee-heeer-lijk! Als de middelste beneden komt in een sierlijk jurkje, dan wil de jongste dit ook op stel en sprong. Zelfs nadat ze even daarvoor zorgvuldig zelf had uitgekozen wat ze aan wilde trekken. Dat valt allemaal in het niet bij dat jurkje van haar zus.

 

Geduld is een schone zaak

Zo zijn er nog tal van situaties en voorbeelden. Geduld is dan een schone zaak, maar soms… dan is dat geduld er eenvoudigweg niet. Ik ben maar in mijn eentje (Oké, samen met papa. Maar je snapt mijn punt…) , met genoeg liefde voor al mijn meiden. Maar mij fysiek opsplitsen in drie is even een ander verhaal. Ik kan niet altijd iedereen tevreden houden. Dat betekent dat ze soms maar even boos moeten zijn en om moeten gaan met de verschillen die dan even niet te overbruggen zijn. Dit zijn vaak wel de momenten dat zij op een gegeven moment zelf voelen en ervaren dat het uiteindelijk helemaal niet zo erg is. Als moeder is mijn eerste drang hen tegemoet te komen, want ik wil mijn meiden nergens in te kort doen of hen het gevoel geven dat ik van de een meer houd dan van de ander. Maar soms moeten ze het maar gewoon ondergaan en doorstaan om dat zelf te voelen en te ontdekken. En ik dus ook…

Door hen die ruimte te geven, geef ik hen ook het vertrouwen dat zij dit kunnen. Als ik daaraan denk wanneer ik weer ergens in een spagaat lig te creperen, dan lukt het me makkelijker om het maar even te laten zijn voor wat het is en dan voelt het ook niet meer of ik hen tekort doe, maar juist als een aanvulling en verrijking.

 

Niets zo mooi als je eigen eigenheid

Voor nu zijn zij nog te klein om dat helemaal te begrijpen. Ik weet nu dat dit een les is voor de langere termijn, die zij helemaal zullen begrijpen als de tijd daarvoor rijp is. Af en toe vangen ze een glimp van die les op. Tot die tijd ben ik degene die onvoorwaardelijk van hen zal blijven houden, al wordt me dit voor mijn gevoel af en toe knap onmogelijk gemaakt! Dat is ook exact wat zij nodig hebben om tot deze les te komen. Zij moeten voelen dat papa en mama er voor hen zijn in iedere hoedanigheid. Als wij hen zo lief kunnen hebben, dan kunnen zij dat uiteindelijk zelf ook. Dan zullen zij de schoonheid van die verschillen begrijpen en zien hoe bijzonder eigenheid is. Hun eigenheid.

 

Meer blogs van Judith: