Of ik K2 wil ophalen staat er in het bericht. Huh, nu al? Ik ben verbaasd, omdat het nog lang geen 17 u is. Het vriendje woont 6 huizen verderop en is de enige plek waar de middelste alleen naar toe mag. Normaal onder luid gejuich, want het is superstoer om alleen naar huis te gaan uiteraard, maar nu moet mama komen. Hmm, is dit echt raar of heb ik spoken in mijn hoofd? Ik besluit dat ik er niet al te veel over na moet denken en grits een vers gemaakt potje sambal mee van het aanrecht als bedankje voor het spelen en ga op pad. 

Wanneer ik bij het vriendje ben, zegt de moeder dat er niks bijzonders aan de hand is, maar dat ze gewoon uitgespeeld waren. Euh, ok… Niet dat het erg is, maar in de 4 jaar dat ik bekend ben met speelafspraken, is dit nog nooit gebeurd. Ik begrijp het niet, maar het zal wel. We kletsen nog wat na en ik deel mijn sambal recept. Wanneer we eindelijk uitgekletst zijn (mamaaaah, kohooom nou!), zegt de moeder tussen neus en lippen door dat de mannen naar de radio luisterden, gewoon een leuke muziekzender, niks bijzonders verder, en dat de jongens het nieuws hebben gehoord. ‘Dan weet je dat.’ Ooooooow. Dát is er dus aan de hand. 

‘Over het ontvoerde jongetje Dean die ze in Zeeland hebben gevonden?’ vraag ik bezorgd. ‘Ja’ zegt ze. Ik doe een schietgebedje dat de ellende mee zal vallen en neem de kleine man mee. De Zoon is gevoelig, heeft vaak last van nachtmerries om ogenschijnlijk onbenullige dingen en dit gevalletje kidnap is zeker niet onbenullig. De Zoon wijkt niet van mijn zijde, maar thuis lijkt alles al snel ok. De grote zus en het kleine broertje roepen verbaasd uit dat hij NU AL thuis is. ‘Speel je mee, dan mag jij met met dees?’ Al snel zit iedereen in het spel. Fijoeh, dat is met een sisser afgelopen denk ik nog opgelucht. Totdat het bedtijd wordt…. 

 

Angst om ontvoerd te worden

Het zachte gesnotter is op zijn zachts gezegd naar. Toch wil ik het niet groter maken dan het is en besluit dat meneer (en moeders ook) door de zure appel heen moet bijten. ‘Ga maar lekker slapen met Slurf’ zeg ik en schenk het geen aandacht. Het ingehouden gehuil wat ik een paar minuten later boven aan de trap hoor, is hartverscheurend. Te bang om te slapen en te bang om naar beneden te gaan, omdat dat niet mocht. 

K2 mag even beneden bij me zitten en ik probeer hem af te leiden. Het lijkt te lukken en na een kwartier afleiding leg ik hem met een kus in bed. ‘Neeeeee, niet weggaan’ komt er gesmoord uit en het is een van de gruwelijkste dingen die ik in mijn moeder carrière heb gehoord. Mijn hart breekt en ik besluit het onderwerp zonder omwegen aan te kaarten. ‘Komt het door het nieuws wat je vanmiddag op de radio hoorde dat je bang bent om te slapen?’ vraag ik. Het gehuil wordt krachtiger in geluid en gaat naar formaat gebrul. De ‘jaaaaahhhhhh’ komt uit zijn tenen. ‘Is dat kindje echt dood?’ vraagt een bibberend stemmetje. Met een zucht zeg ik ja. Het piepstemmetje vraagt of dat jongetje echt ontvoerd is. Ook dit moet ik beamen, maar ik voeg er snel aan toe dat het in België is gebeurd. ‘Dat is heel ver weg hè?’ vraagt het hoopje verdriet op mijn schoot. Ik stel hem gerust dat België best wel ver weg is. 

» Lees ook: kinderangsten, zo ga je ermee om

 

Een leugentje om bestwil

Ik lieg niet tegen de kinderen (noch tegen andere mensen trouwens) en soms vervloek ik mezelf daarom. Je hoeft niet altijd eerlijk te zijn, dat maakt soms meer kapot dan je lief is. Tegenwoordig maak ik de waarheid soms wel een tikkeltje beter dan het daadwerkelijk is. Dat is niet echt jokken houd ik mezelf voor. 

De Zoon heeft het nodig om te horen dat België niet om de hoek is en hij niet zo maar kan worden ontvoerd. Dit voelt niet eens als liegen voor deze notoire waarheidsverteller. Ik ben geen hulpverlener, maar het lijkt mij heel redelijk om je kind op een dergelijke manier gerust te stellen. 

 

Nachtmerries

De reus is eigenlijk te groot en ook best zwaar om op mijn dwergenschoot te kruipen. Dat het nodig is, is overduidelijk. Met mijn vingertoppen draai ik cirkels op het ruggetje wat net nog zo groot leek  en fluister geruststellende woorden in het kinderoortje. Na heel veel rondjes kriebelen, zakken de schoudertjes eindelijk omlaag en na een mopje of 4, 5, wordt er heel voorzichtig gelachen. We grinniken alletwee om de koelkast in de hoek. Met een beetje kiespijn, maar het begin is er. Nog een slokje water, een dikke knuffel, de belofte straks nog even te kijken en dan echt slapen nu. 

‘Mamaaah?’ 

‘Ja liefie?’

‘Jij redt mij wel hè als iemand me meeneemt?’ 

‘Mama laat jou toch nooit gaan gekkie!’

 

Je kind beschermen

Je kunt je kind niet tegen alles beschermen. Was het maar waar. Niet tegen het nieuws, niet tegen een pestkop, niet tegen een bult op zijn hoofd, niet tegen een onvoldoende of ergere dingen. 

Ontvoeringen zijn in Nederland godzijdank niet aan de orde van de dag. En toch moet je ze leren om nooit met vreemden mee te gaan. Want al is die kans minimaal, het kan wel. Het is een mantra, net zoals de deur nooit open doen als ze alleen thuis zijn. Mama heeft een sleutel, die heeft de bel niet nodig. 

 

Je kind mag nooit, maar dan ook nooit met onbekende mensen mee

Ook niet als die mensen weten hoe je heet of waar je naar school gaat. De Dochter zei dat de nooit met iemand mee zou gaan, duh, tuurlijk niet. ‘Behalve als ze weten wie je bent natuurlijk’ voegt ze er doodleuk aan toe. Euh, nee! Dat is het nou juist! Dus stamp het erin. Je mag ook niet met ze mee als ze zeggen dat mama of papa  (of broer of zus of opa of oma, of..?) iets is overkomen. Dan bellen we school op als dat zo is.

Als grote mensen hulp nodig hebben, is dat nooit van een kind, maar altijd van een ander groot mens. 

 

Het zijn simpele lessen. Leer het je kind. 

Ik voel me in elk geval iets geruster na mijn Google search ‘hoe kind te beschermen tegen ontvoering’ (écht gegoogeld!). En nu maar bidden dat je kind het nooit nodig heeft en we kunnen lachen om alle onnodige ophef. ‘Weet je nog die keer dat je ons al die dingen leerde over ontvoeringen mama?! Dat was best grappig.’ 

Gelukkig heb je het nooit nodig gehad. 

» Lees ook: help ik ben mijn kind kwijt

 

Meer blogs van Melek: