Ik werk op een kinderopvang. Daar werk ik in een geweldig team en met de liefste kindjes van de wereld! Een leuke en drukke baan met een heel grote verantwoordelijkheid. Daar ben ik me ter degen van bewust! Mijn werk is overwegend onbezorgd, maar er zijn ook een aantal scenario’s waar ik acuut hartritmestoornissen van krijg en waar ik soms badend van het zweet, midden in de nacht van wakker word.

 

Niet leuk, maar veel voorkomend in de kinderopvang

Zo is het niet leuk wanneer een kind op wordt gehaald die zijn luier vol gepoept blijkt te hebben en nu last heeft van rode billen. Het is ook niet leuk wanneer er kleding is verwisseld met een ander kind of wanneer de sokjes pleite blijken, iets wat veelvuldig gebeurt! Waar ik de rillingen van krijg, is dat ik ooit eens per ongeluk een baby een flesje met de verkeerde borstvoeding of kunstvoeding geef. De borstvoeding van zijn buurman in plaats van die van hem. Dit is mij gelukkig nooit gebeurd, maar is niet ondenkbaar. Want het komt nog best wel eens voor dat de borstvoedingsbakjes/zakjes zonder naamstickers worden gebracht. Er zijn dagen dat er voedingen voor vier verschillende baby’s in de koeling staan, want we delen de koelkast ook met de buren. Altijd extra opletten dus! Om deze reden zetten wij de voeding altijd zelf in de koeling en voorzien ze dan zelf van naam.

 

Deze dingen vallen in het niet bij de volgende punten

Ik moet u iets vertellen… Denk bijvoorbeeld aan een kind, dat bij aanvang helemaal in tact wordt gebracht, en in de loop van de dag zijn acrobatische talenten vertoont en daarbij ten val komt. Het valt zo hard dat je hart in je keel klopt en je er zeker van bent dat het minimaal een schedelbasisfactuur op heeft gelopen. Zijn reactie is gelukkig goed, dat is al een geruststelling. Voor de zekerheid bellen we toch even de ouders. Dat zijn vreselijke telefoontjes! Zelfs als het allemaal wel mee blijkt te vallen, zijn dergelijke situaties nooit leuk.

 

Ook kinderen hebben meningsverschillen

In het verlengde hiervan hebben we ook wel eens te maken met onderlinge meningsverschillen tussen de kinderen. Deze kunnen soms hoog oplopen en dan wordt er wel eens een mep uitgedeeld, gebeten, geknepen of gekrabd. Hoe verantwoord je die bijtafdruk bij de ouders? Andersom is het ook nooit leuk om een ouder te vertellen dat zijn kind een ander kind heeft gebeten. Welkom in de wondere wereld van de peuters! Het gebeten kind is vaak ontroostbaar en de bijter heeft eigenlijk geen benul van zijn daad.

Ouders van beide partijen schrikken vaak van dergelijke voorvallen. De ouder van het gebeten kind vindt zo’n bijtafdruk in zijn kind niet tof en de ouder van wie het kind heeft gebeten ontwikkelt een angst dat er in zijn lieverd een gevaarlijke psychopaat schuilgaat. Mensen, don’t worry! Het hoort bij de ontwikkelingsfase en wij zijn degenen die hen moeten leren dat bijten (of slaan of knijpen of krabben of duwen…) pijn doet bij de ander, dat dat niet fijn is en dat je met praten vaak ook een heel eind komt. Maar ja, dat praten hé… Dat is nou juist best lastig wanneer je amper 2 jaar bent! Dus geef het tijd, wees consequent en dan komen ze die fase ook wel weer door.

 

Ziek en toch naar de kinderopvang

Het is ook niet fijn wanneer er een kind wordt gebracht die niet helemaal fit is. Ouders begrijpen vaak niet dat er een wezenlijk verschil is met thuis en opvang. Wanneer ik niet fit ben, zit ik er ook niet op te wachten om me tussen een meute ongeleide projectielen te moeten bevinden. Thuis is het vertrouwd en rustig, dat is op de opvang gewoon niet zo. Daar zijn 1001 meer prikkels te verwerken en daar heeft je kind niet de volle aandacht dat het thuis wel heeft. Niet helemaal fit, groeit dan al vaak uit in; ‘zich echt ellendig voelen’! Soms wordt er verzwegen dat het kind in de ochtend een paracetamolletje heeft gehad. Wanneer het kind dan wakker wordt uit zijn slaapje, blijkt het ineens torenhoge koorts te hebben! Vermeld alsjeblieft te allen tijden dat je kind een paracetamol heeft gehad. Het kan gebeuren dat wanneer een paracetamol uitgewerkt raakt, een kind ineens dermate een temperatuurschommeling doormaakt, dat zijn kleine lijfje dit even niet kan verwerken. Dit kan zich onder andere uiten in een koortsstuip. Gebruik van paracetamol bij kinderen vraagt om extra alertheid! Dat kan alleen wanneer wij op de hoogte worden gesteld. Wanneer een kind een paracetamol heeft gehad, moet het altijd goed in de gaten gehouden worden. Thuis is dat makkelijker en overzichtelijker dan op de kinderopvang, wees je daar bewust van. Het lijkt me verschrikkelijk wanneer een kind een koortsstuip heeft tijdens mijn dienst. Al weet ik dan wel wat me te doen staat, een koortsstuip is heftig.

 

Verboden vruchten

Het is ook niet grappig wanneer een kind onverhoopt toch iets binnen krijgt wat niet de bedoeling was. Dat het dan mogelijk een reactie krijgt door mijn toedoen. Dat is een nare gedachte en mijn maag draait zich ervan om. Gelukkig is dit mij in de praktijk nog nooit overkomen. Bij buurgroepen hebben ze bijvoorbeeld wel te maken met kinderen die allergieën of gevoeligheden hebben. Dat is altijd extra alert zijn en goed opletten!

Hoe alert we ook zijn, het kan altijd gebeuren dat een kind iets in zijn handen krijgt wat hem niet toebehoort. Alle kinderen zitten bijvoorbeeld vlak naast elkaar aan tafel en het komt wel eens voor dat het ene kind iets van het andere kind confisqueert. Na het eten ligt er vaak van alles op de grond. Niets is interessanter dan daar even te ‘stofzuigen’, zoals wij dat wel eens noemen. We houden hier wel altijd rekening mee en laten de kleintjes vaak nog even in de kinderstoel zitten totdat de vloer schoon is geveegd. En toch kan er altijd iets blijven liggen waar een kind mee vandoor gaat. Er huppelen dagelijks 12 kinderen over de vloer, die allemaal eten en drinken. Negen van de tien keer is zoiets vrij onschuldig, denk bijvoorbeeld aan een baby van acht maanden die een broodkorstje vindt, maar nog niet was begonnen met brood eten.

Het kan zich ook op andere manieren uiten, denk aan een baby die zo’n inie minie haarspeldje op de grond vindt of een kraaltje van een kapot gesprongen armbandje. Om deze reden is het (bij ons) niet toegestaan om kinderen met kleine haarspeldjes of sieraden naar de opvang te brengen. In de praktijk gebeurt dit vaak wel. Het gebeurt ook dat de kinderen die haarspeldjes in hun haren hebben, deze er zelf uithalen en in hun eigen mond stoppen. We moeten daarom overal ogen hebben!

 

Moeilijke gesprekken: kunnen we het even over de hygiëne hebben?

Moeilijke oudergesprekken zijn ook dingen waar ik over in kan zitten. Niets is moeilijker dan bijvoorbeeld kenbaar te maken dat een kind toch wat meer hygiënische verzorging nodig heeft, omdat het eigenlijk te vies is om vast te pakken. Het is moeilijk om ouders te moeten vertellen dat een kind niet de hele week hetzelfde rompertje aan kan, dat de haren toch wat vaker gewassen moeten worden of dat een kind iedere dag schone sokjes aan moet. En wanneer je een kind wast, sla dan niet de geslachtsdelen over. Het komt wel eens voor dat het net lijkt of de viskraam wordt geopend wanneer we een kind verschonen. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar er zijn echt ouders die niet zo’n kennis en inzicht hebben in de hygiënische verzorging.

 

Dit zijn ook lastige gesprekken met ouders

We moeten handelen wanneer we vermoeden dat een kind thuis hardhandiger aan wordt gepakt dan de bedoeling is. Die ene vader die toch wat ruw met zijn kind omgaat, daar zullen we het gesprek mee aan moeten gaan. Gelukkig gaat het in de meeste gevallen om situaties waaruit blijkt dat het vooral om speelsheid en stoeien gaat en dat een ouder zich helemaal niet bewust was van hoe zijn handelen overkomt op anderen of op zijn kind.

Dat ene kind dat wel heel vaak met een buil op de opvang verschijnt of telkens gekke ongelukjes lijkt te hebben... ook dan moeten de antennes overeind staan en zal er een moment komen dat we het gesprek aan moeten gaan. Dan heb ik het niet over dat kind dat als tweede naam ‘brokkenpiloot’ heeft. Dan heb ik het echt over gevallen die je een onderbuik gevoel bezorgen, iets te vaak gekke voorvallen en/of vage verhalen over toedracht van verwondingen en/of blauwe plekken. En nee, we gaan niet zomaar lukraak een melding maken en nee, we verdenken niet iedere ouder die eens uit zijn slof schiet. We doorlopen secure en strikte protocollen voordat er wordt gehandeld. Ik heb nooit zulke gesprekken hoeven voeren of verdere stappen hoeven ondernemen, maar het is wel een gedachte waar ik een rolberoerte van kan krijgen.

 

Als een kind niet voor de opvang gemaakt is

Sporadisch komt het wel eens voor dat een kind niet lijkt gemaakt voor de kinderopvang. Het dringt zijn flesjes niet, slapen wil niet vlotten en wanneer het in de box of op een speelkleed wordt gelegd, ligt het alleen maar verloren te huilen. Het kind wil alleen maar heel dichtbij een van de pedagogisch medewerksters zijn en het liefste kruipt het dan ook in je. Hoe graag wij die aandacht het kind ook willen geven, dat is niet haalbaar op een groep met 12 kinderen.

Ik werk nu ruim zes jaar in de kinderopvang en ik heb nu één keer meegemaakt dat een kind gewoon niet kon wennen op de groep. Alles was een bedreiging en het was de hele dag door gespannen en gestrest. Uiteindelijk hebben we in goed overleg met de ouders besloten, dat een andere manier van opvang misschien een betere optie voor dit kind was. Het was hartverscheurend om te zien hoe zwaar dat kind het had. Ja, dat is moeilijk, want we willen allemaal het beste voor een kind. Er is niets verdrietiger dan te constateren dat het niet blijkt te werken en dat een kind écht niet op zijn plek is op de kinderopvang. Hoe graag wij de ouders en het kind ook tegemoet willen komen, ergens houdt het op.

 

Mijn allergrootste nachtmerrie

Per ongeluk een kindje in bed laten liggen na sluitingstijd of het verkeerde kind meegeven aan een oppas of een kind aan een oppas meegeven waarvan dit helemaal niet de bedoeling was. Bij twijfel bel ik altijd met de ouders om te vragen of het klopt dat hun kind vandaag door iemand anders op wordt gehaald. Al levert dit soms misschien wat ongemakkelijke situaties op. Liever dat dan dat ik een kind zonder toestemming aan een ongeoorloofd iemand meegeef. Buiten dat zijn we dit ook verplicht om te doen! Net zoals we verplicht zijn om voor sluiting altijd de slaapkamertjes na te lopen. Juist om te voorkomen dat je een kindje vergeet.

Allemaal gevallen die ooit werkelijk eens ergens zijn voorgevallen. Moeilijk voor te stellen, maar het gebeurt dus wel!

Over het allerergste scenario wil ik eigenlijk niet eens nadenken, maar toch flitst dit met enige regelmaat door mijn gedachten. Af en toe lees of hoor je er eens iets over in de media: een pedagogisch medewerkster die een kindje levenloos in zijn bedje aantreft. De tranen springen me al in mijn ogen bij alleen al de gedachte daaraan.

Of wat er afgelopen september in Oss gebeurde. Afschuwelijk! Mijn maag draait zich ervan om. Jaren woonde ik zeer nabij de betreffende plek waar dit ongeval plaatsvond. Afgelopen weekend reden we langs de plek des onheil en ik dacht aan het verscheurde gezin en de pedagogisch medewerkster die voor haar leven is getekend. Nee, dan heb je verre van een onbezorgde baan en hoe cru ook, dit zijn de vreselijke risico’s die dat met zich mee kan brengen.

Als ik na een dag werken op mijn fiets naar huis fiets, doe ik dat toch met enige regelmaat met een glimlach, want de dag is goed en soepel verlopen. De kinderen hadden een goede dag en iedereen is veilig en ongeschonden opgehaald. Er waren geen bijzonderheden, ik ben vooral moe van de werkdag en de peuterdriftbuien. Peanuts als je je bedenkt wat er allemaal hád kunnen gebeuren.

 

^{De foto is van Shutterstock: by Andrey Kuzmin}
 

Meer blogs van Judith: