De horrorbevalling van Melek: "alles wordt rood"

‘Druk op de RODE knop NU!’ Iemand roept. Er is paniek. Een instrumentenkarretje valt met veel herrie op de grond. Ineens ben ik omringd door een horde artsen die binnen 60 seconden in de kamer staan. Ik ruik ijzer. Als eerste ruik ik de geur van bloed en pas daarna zie ik de kleur ervan. Alles wordt rood.

Ik veeg het zweet van mijn gezicht af en tuur door mijn vieze brillenglazen naar de kamer naast me. Ik knijp mijn ogen fijn om wat te kunnen zien. Ik zit onder het bloed. Verbaasd kijk ik de kamer rond. Op de grond liggen bebloede handdoeken en een karretje waarop ooit steriele instrumenten lagen.

‘Gaat alles goed?’ hoor ik mezelf piepen. Niemand reageert. Ik herken mijn eigen stem niet terug. Mijn keel is kurkdroog en voelt schraal aan. ‘Halloooow? Iemand??’

Voor mijn gevoel lig ik hier al uren moederziel alleen. Angst knijpt voorzichtig mijn keel dicht en krijgt steeds meer grip op me.

Waarom geeft er niemand wat informatie? Ik schraap mijn keel en probeer nog een keer te roepen. Manlief komt na een kwartier gejaagd toegesneld. ‘Het gaat beter, maak je geen zorgen’ zegt hij en vliegt weer terug naar de kamer naast ons. De deur staat open, maar er staan zo veel mensen dat ik niets kan zien.

Geen zorgen maken? Ik lig hier helemaal alleen in het ziekenhuis zónder mijn pasgeboren baby. Hoezo moet ik me geen zorgen maken? Ik sta op flippen en gil het uit.

WAAR

MIJN

MEISJE?

Uiteindelijk komt er na nog meer wachten een verpleegkundige. Ze begint het bloed en de troep van de omgevallen kar op te ruimen alsof ik er niet ben. In welke dimensie ben ik beland dat er iemand naast me aan het opruimen is, in plaats van mij te vertellen hoe het met mijn baby gaat? Het is dat het me overkomt, maar ik kan het nog steeds niet geloven.

‘Je vertelt me NU hoe het gaat met mijn kind’ dwing ik haar, wanneer ik eindelijk haar aandacht heb. Er wordt me verteld dat mijn baby een slechte start heeft gehad, maar dat ze er alles aan doen om haar zo snel mogelijk bij me te krijgen. Manlief wijkt geen moment van de zijde van onze dochter, kijkt of alles goed gaat.

Voor de bevalling hebben we doemscenario’s besproken en mocht er iets misgaan met ons kind, dan moest hij ten allen tijde bij onze baby blijven. Dat doet hij gelukkig, maar ondertussen blijf ik verstoken van alle broodnodige geruststellende informatie. De onzekerheid is zenuwslopend.

Eindelijk is er beweging en komt er een kinderarts naar me toe. 40 minuten lang heb ik alleen gelegen zonder enige informatie. Minuten waarin je langzaamaan wanhopig wordt en je je helderheid verliest. Minuten waarin je bidt en hoopt en smeekt om een goede afloop. Lieve God, alstublieft...

Onze eerstgeborene was zichzelf bij elke perswee aan het wurgen aan de navelstreng. De navelstreng was te kort, waardoor ze niet geboren kon worden. Een knip is haar redding en een verklaring voor al het bloed. ‘Gaat ze het halen’ vraag ik met een snik. ‘Zoals het naar uitziet, wel. Je hebt het goed gedaan’ zegt de arts en loopt weg.

Een zielig paars babymeisje wordt op mijn buik gelegd en na een slopende 45 minuten die een eeuwigheid duren, zie ik mijn dochter voor de eerste keer. Een inie minie mensje. Ze is zo klein, zo teer, zo hulpeloos...

Lieve Kardelen, ik houd je vast en laat je nooit meer gaan.

» Lees hier: meer bevallingsverhalen