Hoe leg ik mijn kinderen dit uit?

‘Als ik morgen naar zwemles moet, dan kil ik mezelf’. Dat is wat mijn oudste dochter gisteren baldadig zei. Dergelijke opmerkingen hoor ik wel vaker in mijn omgeving en eerlijk gezegd, doet dat me nooit echt wat. Deze opmerking kwam binnen als een mokerslag en ik vroeg mijn meisje of ze wel wist wat ze nou écht had gezegd? Ze giebelde wat en ze mompelde een ‘sorry’. Voor nu nam ik hier genoegen mee, maar het zat me helemaal niet lekker. Echter was dat niet hét moment om er dieper op in te gaan. Ik was te overdonderd en overrompeld door haar harde opmerking. Waarschijnlijk bedoelde ze het niet eens zo.

Mijn moeder vond het leven echt niet meer leuk

Het is aan mij om haar op een goede dag uit te leggen wat deze opmerking betekent en wat ze daar nou echt mee zegt. Het is aan mij de moeilijke taak om haar te vertellen dat mijn mama het leven echt niet meer leuk vond en zichzelf daadwerkelijk heeft ‘gekild’. Dat die opmerking mij verdrietig maakt, is niet eens het belangrijkste. Dat er mensen zijn die zo ongelukkig zijn en daarom niet meer willen leven….dat doet er toe. Dat is niet iets om grapjes over te maken.

Hoe leg je dat uit aan een kind?

Ik zal haar moeten leren dat je niet alles kunt zeggen, dat schelden echt pijn kan doen. Dat doe ik met liefde en met overgave, want daar zijn haar ouders voor. Dat gaat vaak met een lach en met een traan, want heel soms is het stiekem zo grappig wanneer ze iets zegt wat eigenlijk niet door de beugel kan. Deze opmerking was alleen van een heel ander kaliber dan de zogenaamde verboden woorden. Deze opmerking viel onder de categorie waar onder andere die ene nare ziekte ook onder valt. Dat soort woorden en termen wil ik absoluut niet uit de mond van mijn kinderen horen!

Er komt een dag dat ik haar uit moet leggen waarom oma niet meer leeft. Ik weet al jaren dat die dag eraan zit te komen, en ik ben bang dat deze dag dichtbij is en dat ik er er dan nog niet aan toe ben. Hoe leg je je kind dat uit? Het voelt alsof ik dan een stukje onbevangenheid en onschuld wegneem, die ik haar helemaal niet wil ontnemen.

Uiteindelijk ontkom ik er niet aan

Men zegt wel eens dat van uitstel, afstel komt. In dit geval komt van uitstel geen afstel. Ik schuif het zo ver mogelijk voor me uit, zodat haar onbevangenheid zo lang mogelijk in tact zal blijven. Voorlopig zijn dergelijke opmerkingen erg ongepast. Dat is voor haar, voor nu het belangrijkste om te weten en te leren. Die volgende stap, die komt onherroepelijk…die valt uiteindelijk niet meer uit te stellen.

» Lees ook: je moeder verliezen aan een depressie

Meer blogs van Judith: