Niet in ieder mens schuilt iets goeds helaas

In juli 2006 werd onze Luca geboren. Met 37 weken is mijn bevalling op gewekt nadat met 36 weken mijn vliezen waren gebroken. Nu weet ik dat je dan absoluut geen week meer rond mag lopen, maar toen wist ik van niets en heb ik braaf de week uitgezeten zoals mij werd opgedragen.

Na een heftige bevalling van 17 uur werd Luca geboren. Hij huilde niet, maar kermde zachtjes en er werd meteen ingegrepen.

De dienstdoende kinderarts werd gebeld en hij haalde Luca op voor een ruggenprik en allerlei tests. Ik bleef moederziel alleen achter in de verloskamer, volledig van de kaart door alles wat er om me heen gebeurde. Toen mijn man na twee(!) uur bij me terugkwam, bleek Luca opgenomen te zijn omdat hij allerlei vage infecties had opgelopen tijdens de laatste week van mijn zwangerschap. Er werd mij verteld dat ik nooit een week door had mogen lopen met gebroken vliezen. Maar ja, het kwaad was al geschied.

Daar lag ik dan, op mijn 36ste voor het eerst moeder en zo ontzettend onzeker en verdrietig! 

Het bleef kwakkelen en toen werd hij doodziek

Na een week mocht Luca mee naar huis en dacht ik de draad op te kunnen pakken met ons gezinnetje. Helaas bleek ons mannetje erg vatbaar voor alles en maakte mij dit bij vlagen wanhopig. Maar goed, we moesten door en zo ging ik dus, zo depressief als wat, na zes weken weer naar mijn werk. 's Ochtends stond ik al misselijk op bij het idee dat ik Luca weer naar de crèche moest brengen, want wat zou hij daar weer oppikken? Mijn sectormanager had van te voren aangegeven dat parttime werken geen optie was als leidinggevende, dus sloeg ik me dapper door de dagen heen. Maar oh mijn God, wat had ik graag een roze wolk willen ervaren in plaats van deze donderwolk! 

Het was inmiddels december toen mijn man me belde omdat hij zich nu toch wel heel veel zorgen maakte om ons mannetje. Bij thuiskomst hing Luca als een bleke, slappe pop in zijn armen en spoedden we ons naar de SEH. Met een baby van 5 maanden oud en 40,8 graden koorts leek de rit eindeloos........

Aan de ogen van de dienstdoende arts zagen we meteen dat het goed mis was en een ziekenhuisopname volgde. Dagen en nachten liepen in elkaar over en het ging slechter en slechter met ons kind. Een Pneumokok bacterie en het Norovirus maakten dat hij twee kilo afviel in tien dagen, maar wat er nou nog meer aan de hand was (en hoe te behandelen) bleef vooralsnog een raadsel. Terwijl ik met een doodziek kind in mijn armen zat, huilde ik om mijn net overleden moeder. Ik wist niet meer wat te doen! 

Ik verloor voorgoed het geloof dat in ieder mens iets goeds schuilt

Ondertussen bleef mijn leidinggevende druk uitoefenen, omdat ik nu toch wel heel erg veel vrije dagen aan het opnemen was! De verpleegsters spraken er schande van, maar ik voelde me verplicht om me, ook in deze situatie, als een goede werknemer te gedragen. Op advies van mijn man vroeg ik een gesprek aan om te kijken of ik voorlopig even zorgverlof op mocht nemen. Met knikkende knieën, en voor het eerst mijn baby alleen achter latend in het ziekenhuis, ging ik op weg naar mijn werk. Al na het eerste woord van mijn leidinggevende barstte ik in tranen uit van alle spanning en ellende van de afgelopen maanden. Al had ik me nog zo voorgenomen om dit gesprek professioneel te voeren, het lukte gewoonweg niet! Met horten en stoten probeerde ik samen te vatten wat er allemaal gebeurd was de afgelopen periode en wat dit met mij deed. De onzekerheid over alles en nog steeds niet wetend hoe dit af zou lopen maakte me gek. We wisten nog steeds niet of ons kind het nieuwe jaar wel mee zou maken......

Toen mijn tranen langzaam droogden keek mijn leidinggevende mij minzaam aan, schoof een doos tissues naar me toe en zei zonder een spoortje emotie: "Nathalie, dat kind van jou is jouw probleem en niet het probleem van je werkgever!".  

Op die dag ben ik voorgoed mijn geloof, dat er in ieder mens iets goeds schuilt, verloren...

Nu ben ik de trotse moeder van (inmiddels) twee gezonde zoons en werk ik niet langer meer als leidinggevende, maar ben sinds vijf jaar de trotse eigenaar van mijn eigen webshop voor Stoere Jongenskleding. Maar soms, heel soms, word ik nog wel eens badend in het zweet wakker, midden in de nachtmerrie die anno 2006 mijn leven was. En heel stiekem hoop ik dat mijn leidinggevende ook nog eens terugdenkt aan deze onmenselijke streek.........

De foto is van Shutterstock

Meer blogs van Nathalie: