Stichting Earlybirds Fotografie is een organisatie die op aanvraag fotografen op vrijwillige basis stuurt naar ziekenhuizen om daar kosteloos ouders met hun prematuur geboren baby op een mooie en respectvolle manier vast te leggen. Soms telt elke minuut en zijn de foto's uiteindelijk de enige tastbare herinnering aan deze premature of zieke baby's. Maar gelukkig gaat het ook heel vaak goed en zijn het vreugdevolle momenten die vastgelegd mogen worden.

Zwaar, maar ook mooi werk voor de meer dan 200 fotografen die zich bij Earlybirds hebben aangesloten. In deze serie over Stichting Earlybirds laten we steeds een fotograaf aan het woord en laten we haar mooie foto's zien. Dit keer is het de beurt aan Rolinka. Ze vertelt over zichzelf, haar passie en het verhaal achter een foto die haar het meest bijgebleven is. En wat een ontroerend verhaal. Helaas gaat het niet altijd goed… Ook dat kun je als fotograaf van Stichting Earlybirds meemaken.

 

Earlybirds fotograaf Rolinka

Rolinka zegt over zichzelf:

In een notendop ben ik: Getrouwd-Mama van 3 jongens-Just Kidding-Fotograaf-KIIND Magazine-Earlybirds-Pensioen-Blogger-Eigenwijs-Dromer.

Ik ben ergens in de 30 (39, sssttt). Samen met mijn man en onze drie zoontjes woon ik in de polder (Lelystad).  Ik ben opgegroeid in Hoogezand-Sappemeer (Groningen). Sinds 10 jaren wonen wij in Lelystad, waar we een jaar geleden verhuisden naar onze droomwoning. Drie dagen in de week werk ik voor Zwitserleven, waar ik onze relaties informeer over hun pensioenregeling. Mijn ZwitserlevenGevoel zit in mijn gezin! Part-time werken geeft mij de gelegenheid te genieten van mijn kinderen, ze te zien groeien en dit bewust met hen te beleven. Mijn fotografie oefen ik uit in de weekenden en op de momenten dat zij op school zijn. Zo probeer ik balans te houden tussen werk en privé. Ontspannen kan ik heel goed met een vriendin. Dan plannen we een weekend, drinken een goed glas wijn en praten honderduit over onze dagelijkse beslommeringen.                              

 

Hoe lang ben je al fotograaf en wat vind je mooi aan dit werk?

Sinds 2014 ben ik fotograaf.  Voorheen fotografeerde ik voornamelijk mijn eigen gezinnetje. Tot een vriendin aangaf dat ze 'het zat was'. Al die leuke foto's van mijn kinderen. Dat wilde zij ook met haar gezin. Zo kwam het dat ik in september 2013 voor anderen ging fotograferen. 

Het fotograferen is voor mij geen baan maar een passie. Fotografie is al heel lang een hobby, van je hobby je werk maken wil iedereen natuurlijk wel. Ik kreeg deze mogelijkheid en die heb ik meteen gepakt. Naast fotograferen heb ik een parttime baan. Toch af en toe een fotoshoot doen, vind ik geweldig en hoop ik lang te kunnen blijven doen. Er zijn zeker plannen om dit verder uit te breiden. Fotografie is een verlengstuk van mezelf.

Het leukste aan mijn passie vind ik: het creatief bezig zijn, op zoek naar nieuwe uitdagingen, het ontmoeten van de gezinnen en herinneringen maken. Het is echt iets van mijzelf en is begonnen met onze kinderen die werden geboren in 2010 en 2013. Zeker met kinderen komt er een moment waarop herinneringen gemaakt worden. Door de dagelijkse dingen in je leven vast te leggen, blijven de herinneringen tastbaar. Het documentair vastleggen van mooie momenten geeft mij de meeste voldoening. Ik hecht veel belang aan echte momenten, foto's die je wilt hebben voor je kinderen later. Dat ze ook foto’s hebben waar mama of papa op staat.

Vaak ontbreken dagelijkse momenten. Wat ik heel mooi vind is dan ook de momenten vastleggen waar je niet meer bij stil staat. Denk aan een kusje op de knie als ze vallen of de grapjes tijdens het eten aan tafel. Het zijn geen portretfoto’s of foto’s van bijzondere momenten, maar juist die alledaagse activiteiten. En dat maakt het zo bijzonder, dat je er later op terugkijkt en denkt ‘zo ging het er aan toe bij ons thuis’. Die specifieke karaktereigenschappen die je van je kind ineens ziet. Voor altijd gevangen.

Met fotograferen leg ik mij vooral toe op de belangrijke mijlpalen in het gezin: de zwangerschap, de geboorte en die eerste dagen daarna en het gezin dat groeit. Dat doe ik documentair op locatie of bij de gezinnen thuis. De tijd gaat zo snel en alles verandert en het is zo mooi om dit vast te kunnen leggen.

 

Hoe kwam je in aanraking met Stichting Earlybirds?

Als fotograaf volgde ik Stichting Earlybirds al een tijdje. Ik kwam ermee in contact doordat een collega fotograaf op stap ging voor Earlybirds. Toen in september 2014 Stichting Earlybirds fotografen zocht, hoefde ik niet lang na te denken. Ik stuurde mijn motivatie en portfoliofoto's naar het bestuur en in november 2014 had ik mijn eerste reportage in de Isala klinieken te Zwolle.

Fotograferen voor Earlybirds is 100% documentaire. Je legt vast hoe het is. Het zijn géén keurige fotoshoots, maar reportages waar het ziekenhuisritme en het kindje leidend zijn. Dagelijkse routine: een verzorging/-knuffelmoment, buidelen voor het huid op huid contact tussen ouder en kind, een voeding. Waar mogelijk creëer ik een momentje waarbij beide ouders, met broertjes/zusjes, samen op de foto staan. Meestal ontstaan deze momenten spontaan. Ik fotografeer details: een namenslinger, een knuffeltje of het eerste flesje waaruit gedronken is. Door een hand op het hoofdje of een voetje in de handen te houden leg ik vast hoe klein ze zijn.

Ik leef mee zodra ik met de ouders praat, hun verhaal hoor en hun meest kostbare bezit mag zien en vastleggen in een blijvende herinnering. De hartverwarmende reacties van de ouders op de foto's en de dankbaarheid zijn prachtig. Ze laten mij als fotograaf toe tot hun meest kostbare bezit... Het zijn vaak de eerste foto's van hen als gezin. Voor ouders heel waardevol. Het is tegelijk zoveel meer dan een herinnering die we maken. Ik ben dan ook erg trots en dankbaar dat ik hierin iets voor deze gezinnen mag betekenen. En ik hoop dit nog lang te doen!

 

Welke fotoreportage is je het meest bijgebleven? 

Lastige vraag want ik heb ontzettend veel waardevolle foto’s gemaakt waar ik geen echte nummer 1 uit kan kiezen. De reportage van Melle* heeft mij het meest geraakt. …

Melle wordt geboren op 12 februari 2016. Als hij 9 dagen oud is ontmoet ik het gezin in het UMC te Groningen. Melle was niet extreem prematuur. Zijn geboortetermijn was 36 weken. Toch heeft dit kleine mannetje de nodige uitdagingen. Melle heeft een groeiachterstand van ongeveer 3 weken. Bij de geboorte weegt hij 1620 gram en is hij 41 cm. 

De artsen vertellen papa en mama dat hun mannetje een chromosoomafwijking heeft. Wat dit voor hem betekent als hij straks groter en sterker wordt, is nog erg onzeker. Elke dag vooruit is er weer één. Want jeetje wat is het spannend! Ook zijn grote zussen, begrijpen heel goed dat hun kleine broertje moet vechten. Evelien (7) vertelt mij wat dit met haar doet, hoeveel zorgen ze zich soms maakt en “dat het helemaal niet leuk is dat je broertje in de couveuse ligt”… Deze 7-jarige dame raakt mij in mijn hart, want het is zo waar! Ze zijn zo zorgzaam en hij krijgt alle liefde als de meiden hem door de raampjes van de couveuse aaien en strelen. Papa en mama stralen rust, kracht en voorzichtige positiviteit uit! Het helpt hun allemaal in deze periode op de neonatologie vol onzekerheden. Naast hun zorgen om hun dappere ventje, draait ook het dagelijks leven door. De meiden gaan naar school en Rosalie (6), zwemt voor haar A-diploma! Een achtbaan aan emoties, van een diep dal naar een ongekende top.

Dan slaat het noodlot toe … Hun stoere bink weer aan de beademing. Uiteindelijk komt hij een tijd zonder zuurstof te zitten en wordt beademd. Kort daarna laat vader mij weten dat ze afscheid moeten nemen van hun ventje … Wat er dan door je heen gaat is met geen pen te beschrijven. Je kent de risico's van het werk dat wij doen en toch komt zo'n bericht totaal onverwacht. Daar ben ik als mens en moeder een tijdje mee naar bed gegaan en ermee opgestaan.

Op 1 april 2016 zie ik het gezin weer in het UMC te Groningen. Melle heeft een eigen kamer gekregen. Het is de dag van het afscheid, … Ik leg alles vast en ik weet dat de dingen die onbelangrijk lijken, straks heel belangrijk zullen zijn voor dit gezin. Door de beide meiden schijnt de zon in de kamer, terwijl er geen daglicht is. Ze lachen, spelen en helpen met de verzorging van hun broertje. Van achter mijn camera heb ik een zekere afstand en kan ik dit doen. Dan is er een heel waardevol moment: de beide zussen gaan voor de allereerste (en laatste keer) hun broertje vasthouden. Een groot deel van zijn slangen en draden wordt losgehaald. Papa trekt hem tegen zich aan. Aan de vertrokken uitdrukking op zijn gezichtje zie ik de pijn en het verdriet, toch maakt Melle* geen geluid... Op het kussen bij zijn zussen komt hij weer tot rust. Ze bewonderen hem, aaien hem, knuffelen, tellen vingertjes. Ze vragen "Papa, wanneer wordt Melle een sterretje?' Ze hebben nog geen wetenschap van de inhoud van deze woorden. Ze kruipen tegen elkaar aan en genieten van het contact met hun broertje.

Op dat moment maak ik deze foto en ik breek, … Ik realiseer me dat ik ook maar een mens ben, dat de emotie er mag zijn. Er gaat zoveel door me heen als ik een hand op mijn schouder voel. Het is vader, die ondanks zijn eigen intense en rauwe verdriet, mij een hart onder de riem steekt. En ik ben dankbaar dat ik dit voor ze kon doen. Twee uren later stuurt vader een berichtje dat hun kanjer de strijd heeft gestaakt. Ik sluit mijn telefoon en huil …

 

Nawoord van de redactie

Lieve Rolinka, wat heb je dit prachtig geschreven. Onze dank gaat uit naar jou en naar de gezinnen waar wij de foto's van mochten delen. Wat een enorm gemis voor het gezin hier boven en wat fijn dat jij deze laatste zo kostbare momenten voor hen hebt mogen vastleggen.

Kijk op de website van Stichting Earlybirds Fotografie om meer te weten te komen over hun goede werk.

En wil je Rolinka's fotografiewerk bewonderen of haar boeken voor een fotoreportage? Ga dan naar haar website: Just Kidding Fotografie en/of volg haar op Facebook en Instagram.

• Lees ook: verhalen in de serie fotografen van Earlybirds
• Lees ook: Prematuur en Ontwikkeling
• Lees ook: Ik ben een couveuse ouder
• Lees ook: Je baby in het ziekenhuis