Cadeaustress bij verjaardagen

Het nieuwe jaar is begonnen en hier in huis betekent dat met de start van het nieuwe jaar, verjaardag, na verjaardag, na verjaardag. Zoveel verjaardagen achter elkaar, dat je scheel ziet van alle cadeaus en misselijk bent van alle taart en gebak. Nee zeggen tegen een gebakje is vrij makkelijk (ok, meestal niet), maar al die cadeaus... Hoe zeg je daar in hemelsnaam nee tegen?

Koop een geit!

Toen de kinderen nog klein waren, was het makkelijk. Baby's zijn ideaal, ze zeggen geen boe of bah bij een cadeau. Het inpakpapier is vaak nog het leukst. We hebben het jarenlang volgehouden om een geit te vragen of kippen voor onze jarigen. Nee, echt waar, geen grap! Via Oxfam Novib (https://shop.oxfamnovib.nl/originele-cadeaus) hebben we die eerste jaren altijd een cadeau voor een ander gevraagd. Bijvoorbeeld kippen, een moestuintje of computertraining voor een meisje. Zeg nou zelf, de meeste kinderen hebben al genoeg speelgoed. Daar hoeft echt niet nog een ditje of datje bij van hordes verjaardagsbezoek.

» Lees ook: duurzame cadeautjes voor peuters en kleuters

Er zijn ook genoeg andere organisaties waarbij je een cadeau voor een ander kunt vragen, of een boom kunt planten. Fijne alternatieven in deze consumptiemaatschappij. Maar dat houd je maar zo lang vol. Er komt een moment dat een kind luid en duidelijk aankondigt wat hij wil voor zijn verjaardag. Dat punt is jammer genoeg een paar verjaardagen geleden al bereikt. En zo hadden we ineens ruimte tekort voor alle bakken vol met Lego, Playmobil, treinbanen, afstand bedienbare voertuigen, dieren, knuffels, auto's, bordspellen, knutselspullen en ga maar door. Bakken en bakken en meer bakken vol met allerhande speelgoed en nog is de grens niet bereikt.

Wensenlijst voor verjaardag

K1 wil maar 1 ding voor haar verjaardag; een bord met magneetjes en dat de magneetjes dan plakken op dat bord waar ze ook nog eens op kan schrijven. Kan dat mama? Vast wel zeg ik verrast. Is er niet nog wat anders wat je wilt? Nee, dit wil ik echt het aller-, allerliefst. Ik moet glimlachen. 1 kleine wens, wat heerlijk dat dat ook kan! Zodra K2 en K3 horen waar het over gaat, komen ze aangestormd en spuwen hun wensen over me heen. Zie, daar was ik al bang voor. De stroom aan cadeausuggesties houdt maar niet op en de kleine Pluis heeft zelfs al cadeaus voor zijn 7e verjaardag bedacht. Let wel beste lezer, het Pluisje moet nog 6 jaar worden. Laat staan bezig zijn met zijn 7e verjaardag. Zucht.

Ik kijk naar mijn kinderen en vraag me af waar het mis is gegaan tijdens de opvoeding. We proberen niet te strooien met cadeaus. Of ik eigenlijk, want De Man laat dit stukje opvoeding graag over aan Moeder De Vrouw. We hebben altijd een gematigd Sinterklaas dankzij goede afspraken met de beste man die ik nog uit Turkije ken en ook tijdens hun verjaardagen maken we het niet al te bont. Grote cadeaus zoals electronica krijgen ze sowieso niet, maar ik behoed ze ook voor taferelen zoals vroeger bij mij thuis. Niemand komt iets te kort.

Vroeger was alles anders

Toen ik klein was, had ik 1 babypop en 2 Barbies en 1 teckel op batterijen die kon lopen. Dat was het. Mijn babypop was mijn alles en kreeg dan ook de allerbeste verzorging die ze van een kleuter kon krijgen. Het lieve popje werd vertroeteld, gevoed, verschoond, betalkpoederd en gewassen dat het een lieve lust was. Dat ging altijd goed, tot het een keer, je raadt het al, niet goed ging. Popje werd na het grondig baden voor de gaskachel gezet om op te drogen. Het lijfje was immers van zacht katoen met vulling en kon eigenlijk niet in het water, maar dat deerde me nooit. Voor de enige droogplek van het huis was het drogen zo gepiept. De geur van gesmolten plastic is waardoor ik rook dat iets niet klopte. Ow, ow, wat een drama! Arm, arm popje en ook, arme ik! Na het smeltincident vond ik mijn pop  stom met die rare smeltwang en ze stonk zo verschrikkelijk naar verbrand plastic, dat ik niet meer met haar kon spelen zonder te kokhalzen. Die geur was gruwelijk. Ik had het kunnen voorkomen, want ik had al eerder een truitje laten smelten tijdens een droogsessie bij de gaskachel. Dat truitje had ik vakkundig laten verdwijnen tussen de struiken. Tot het winter werd en er niet 1 blaadje meer aan de struiken zat en het stuk milieuvervuiling zichtbaar was voor iedereen om te aanschouwen. Met alle schrammen van dien, ben ik toen tussen de struiken gedoken en heb het bewijs van mijn onoplettendheid en verspilling van de poppenkleding op school in de vuilnisbak gegooid. Allemaal uit angst dat ik er thuis gedoe over zou krijgen, want waarom ben je toch zo onvoorzichtig met je kostbare spulletjes. Als je niet zorgvuldig met je speelgoed omgaat, dan kreeg je dat bij ons wel te horen en hoe. 

Het probleem van het hebben van weinig speelgoed is, naast dat je te weinig speelgoed hebt natuurlijk, dat wanneer er iets gebeurt met het speelgoed dat je wel hebt, het gelijk zo opvalt. Dubbelprobleem! Waar is je pop gebleven? Als je er maar 3 hebt, dan zie je dat zo. Daar zat ik dan, met nog maar 2 poppen. Wat een verschil met tegenwoordig. Ik mis het niet als Lego auto of Playmobil zus er niet meer is. Te veel om op te vallen.

Daar komen de jongste 2 weer aangerend en halen me uit mijn gepeins. 'Ik wil een Playmobil krokodil en een Schleich boomhut met heel veel dieren' wordt er geroepen, terwijl er aan mijn arm wordt getrokken. Ook wordt er dringend doch dwingend verzocht om een Nintendo Switch, een Gravitrax knikkerbaan en alles van Lego Harry Potter. Wel echt alles van Harry Potter hè? Dus. Dat mama. Wat Lego of Playmobil was, wist ik pas toen ik er zelf veel te oud voor was. Compleet gemist tijdens het opgroeien. Nee, hoe anders is dat met mijn eigen kinderen. 'Jullie komen heus niets tekort' zeg ik gedecideerd. 'Ik had vroeger...' en wil het onderwerp cadeaus afkappen. 'Jajaaaa, we weten het heus wel mama dat jij maar 2 Barbiepoppen had, dat was vroeger!' wordt er bijdehand gepareerd. Van je kinderen moet je het maar hebben. 

Meer blogs van Melek: