Ik mocht de bevalling van mijn vriendin fotograferen

En toen mocht ik de bevalling van één van mijn beste vriendinnetjes fotograferen…. Het is al heel bijzonder om een bevalling/geboorte mee te mogen maken, zeker die van je vriendinnetje, maar deze ook nog te mogen fotograferen als beginnend fotograaf is wel echt tof en spannend. Vooraf bespraken we het vooral met heel veel gekheid en lol, maar het is natuurlijk een vrij serieus dingetje… Voor ons allebei! Voor haar om zichzelf letterlijk bloot te geven, met de eventuele gênante momenten, en voor mij omdat ik HET moment maar 1 keer vast kan leggen. We kunnen de geboorte niet even over doen zeg maar.   Maar goed , wij zijn allebei vrij nuchter, dus wisten dat het helemaal goed zou komen. Of niet, maar wel dat de ervaring mooi zou worden.

Ondertussen is ze de 38 weken ruim gepasseerd, heeft ze al een week 2 cm ontsluiting en flinke voorweeën. De verjaardag van hun oudste dochter is voorbij, dus nu mag de baby wel komen. We zijn die ochtend druk aan het appen over dat ik vind dat ze moest afwachten en hij vanzelf wel zal komen, en zij er over denkt om haar vliezen dat weekend door te laten prikken… Uiteindelijk sluit ik ons gesprek af met: Ik ga een hoogzwangere vrouw niet tegenspreken dus doen wat goed voelt!

Nog geen half uur later een appje : Uhm ik heb nu hele heftige krampen. Ik: Ok, misschien even timen? Zij: screenshot met timer en groene lachende smileys. Ik: bel de verloskundige maar 

Toen bleef het stil, dus ik ga snel om een boodschap waarna ik net terug thuis een appje krijg: Onderweg naar het ziekenhuis…. Ik: uuuuuhhh ok moet ik komen? Zij: Zou ik doen; 5-6 cm ontsluiting. Ik: On my way!

Ooooh wat ben ik ineens zenuwachtig! Gelukkig is onze dochter die dag al bij oma en wordt ze opgehaald door papa, dus dat is geregeld. Even mijn man op de hoogte brengen en door gassen! Om 14.09 uur kom ik aan bij het kraamhotel en doe ik ze een appje met de vraag waar ik precies moet zijn. Ik krijg geen reactie dus ik ga zelf op zoek. Eenmaal gevonden mag ik de kamer in, begroet ik haar man met een knuffel en wacht ik op haar tot ze van de wc afkomt. Oei! Ze heeft al flinke weeën en ik vind het toch even heftig om haar pijn te zien hebben. Maar geen tijd om verder na te denken! Ik pak snel mijn camera, stel hem juist in, zoek een plekje vanwaar ik de juiste foto’s kan schieten  (ze wilde niet van recht voor haar zeg maar…. Fijn!) en zodra er een wee komt schiet ik mooie emoties raak!  De weeën volgen elkaar op en er is al 8 cm ontsluiting.  Ze wilt graag in bad, dus tussen twee heftige weeën door, strompelt ze naar het bad en gaat erin. Ik zie haar meteen meer ontspannen en heb zo’n enorme respect voor haar dat ze zo relaxed is. De verloskundige checkt nog even het hartje en de ontsluiting  (ik krijg niet eens meer mee hoeveel het is) en zegt dan dat ze mag gaan proberen te persen. Nee toch? Denk ik. Nu al? En het is net of de verloskundige mijn gedachten kan lezen en knikt naar mij. Ze perst en ja hoor! Daar is hij al! 15.05 uur! Wauw wat een prachtig mannetje en ik zie meteen dat hij op zijn zus lijkt, maar dan met de zwarte haartjes van papa! Ik schiet prachtige plaatjes waar heel mooi hun geluk en opluchting te zien is. Dit is zo mooi!

Ze noemen hem Jesse en papa mag de navelstreng doorknippen. Ook dit mooie moment leg ik vast. Jesse mag daarna bij papa gaan kroelen, terwijl mama uit bad wordt geholpen en in bed wordt gelegd onder warme dekens. Wachtend op de placenta… Jesse ligt heel lief en tevreden bij papa en heb ik mooi de tijd om ontspannen foto’s te gaan maken. Dit is echt zo gaaf! Ondertussen begint de tijd bij mama te dringen en worden er verschillende pogingen gedaan om de placenta te laten komen, maar helaas gebeurt dit niet vanzelf, dus moeten we zo snel mogelijk verkassen naar het ziekenhuis, waar ze klaar gemaakt wordt voor de OK. Gelukkig is er nog wel tijd om Jesse bij mama aan de borst te leggen. Als ze dan weg moet, zegt papa tegen mij dat hij nu wel heel blij is dat ik er ben, en kan blijven. Zo duurt het wachten minder lang en kan ik mooi alle momenten van Jesse vastleggen die mama nu moet missen.

We krijgen bericht dat alles goed is gegaan en ik mag mee om mijn vriendinnetje op te halen bij de OK. Ook weer een bijzonder moment, en ik geef haar een dikke knuffel! Wat ben ik trots! Zo… nu kunnen jullie gaan genieten, zeg ik! Ik schiet nog een paar mooie plaatjes en dan vertrek ik even naar het restaurant voor een hapje en kan ik mijn man op de hoogte brengen. Ik ga nog even terug om het moment vast te leggen dat grote zus haar broertje ontmoet en dan vind ik het tijd om naar huis te gaan. Een bijzondere ervaring rijker, helemaal hyper maar ook helemaal op en nieuwsgierig naar de foto's! Thuis blijken ze prachtig te zijn en ben ik weer trots, maar nu op mezelf hihi! Ik stuur er snel een paar door en kan dan sinds tijden weer eens rustig gaan slapen …met mijn telefoon op stil. 

De foto’s zijn privé, maar ik heb toestemming om er 2 met jullie te delen.

Meer blogs van Yvonne: