Bevalling door de ogen van een vader

Om gelijk misverstanden te voorkomen, alle clichés zijn waar. Ik zou ze kunnen beschrijven, maar dan doe ik dat graag wel in detail. Want niets is leuker dan clichés met een twist. Want mijn hemel, wat is een bevalling een bevalling zeg. Neem van mij aan, de hormonen die de vrouw doet veranderen tijdens een zwangerschap zijn bij ons gewoon in ‘duopack’ verkocht.

Bevalling 1

Als vader van twee buig ik over de ‘ervaring’ van twee bevallingen. De eerste is reeds acht jaar geleden. In de winter van 2011 was het de bedoeling dat Finn op oudejaarsdag geboren zou worden. Dat werd zo’n beetje twee weken later. Een baring met een eigen verhaal. We hadden zo’n ideaal plaatje voor ogen, je kent het wel: thuis bevallen, ff persen, floep, krijs, lach, huil, traan en bewonder. Dat werd een bevalling van ongeveer dertig uur; breinaalden die niets lek konden prikken en uiteindelijk halsoverkop naar het ziekenhuis. Ook daar verliep het niet al te vlot, maar uiteindelijk kwam Finn er dan toch gezond en wel.

Bevalling 2

Die is nu bijna vier jaar geleden. Klopt, er zitten wat jaren tussen. Misschien niet heel gek na bovenstaand? Toch nog even een nabrander op de vorige alinea: met mijn (destijds) 32 jaar dacht ik toch even een partij stoer te zijn. In werkelijkheid was ik een dweil. Ik maakte me enkel zorgen om de moeder, om het kleine ventje en ook ik was zo’n vader die zich aan één kant van het bed bevond. Op een gegeven moment moest ik haar wakker houden (op doktersadvies), omdat haar bloeddruk bleef dalen. Is dit herkenbaar voor anderen? Hoe dan ook…bevalling twee is een compleet ander verhaal. Korte versie? Onze dochter Lova was er binnen een uur! De nasi die besteld was op het ziekenhuis stond voor de deur. Maar de dienstdoende arts zei: we gaan eerst even bevallen. Deze bevalling kreeg echter een wel heel bijzondere wending, die ik nooit (pas op, clichégevaar!), maar dan ook nooit meer zal vergeten.  

Pak je kans!

Goed, de nasi moest dus nog even onder de gloeilamp. Want na even buiten te hebben gezeten zei mijn vriendin dat ze wat last had van ‘harde buiken’. Toch maar even liggen was haar idee. De verpleegster dacht er anders over: die harde buiken bleken al flinke weeën te zijn. De verloskundige speelt een belangrijke rol in het laatste deel van dit plot. Deze Mohammed, inclusief Prins Bernard bril, trok al vanaf het begin (positief) mijn aandacht. Een doener zo bleek. Hij gaf de ontsluiting eigenhandig een zetje en bij hét moment ‘beval’ hij mij zo’n beetje hem te helpen. “Pak je kans, om je eigen dochter ter wereld te brengen.” Ik was verbijsterd. En toch was er geen twijfel. Ik stond naast hem, volgde zijn instructies nauwkeurig en hielp de moeder van mijn twee kinderen.

Met mijn beide handen pakte ik mijn dochter onder de oksels en trok haar langzaam naar me toe. Om haar vervolgens in de armen van haar moeder te leggen. Zelden was de blik in haar ogen zo doorvoeld, dat de gedachte aan die gezichtsuitdrukking mij nog altijd roert.

_{De afbeelding van een bevalling is van Gorodenkoff by Shutterstock}