De (voetbal)selectie-ouders

Op een druilerige woensdagmiddag kwam ik samen met mijn jongste zoon aan bij het voetbalveld waar die middag een wedstrijd gespeeld zou worden. Er stonden al wat mannetjes balletje te trappen in het veld en een grote groep ouders had zich bij de hekken verzameld. Ik zag nerveuse blikken in bleke bekkies……niet bij de 7 jarige jochies in het veld, maar bij de ouders die erbij stonden. Schichtig werd er om mij heen gekeken waar de ‘Talent Scout’ bleef, die deze middag naar de wedstrijd zou komen kijken om te bepalen wie in het selectieteam geplaatst zou worden.

Zoonlief holde naar zijn voetbal-vriendjes en struikelde in zijn enthousiasme over zijn, nog loshangende, veter. “Als dat maar geen blessure wordt nog voor de wedstrijd begint!”, zei de moeder van het keepertje lachend tegen me. Nog voor ik antwoord kon geven zag ik haar blik zich rechts van mij op iemand richten. Ik zag een vertrouwd gezicht van “de jeugd” met naast haar een streng uitziend heerschap met pen en papier in de aanslag. Dat moesten “ze” zijn! De moeder van het keepertje haastte zich naar het tweetal toe. “Joris heeft van de spanning heel slecht geslapen vannacht, dus hij zal wellicht niet zo presteren als altijd”. Een andere moeder voegde zich bij hen. “Morris is vorige week uit een klimtoestel gevallen en heeft last van zijn knie!”. Waarop een derde (vader deze keer) meedeelde dat Quinten nog steeds erg verdrietig was over de plotselinge dood van zijn cavia, dus ook hij was niet geheel in topvorm. Verbijsterd deed ik er het zwijgen toe…….

De wedstrijd begon en ik zag negen zevenjarige knulletjes een heerlijk sportief potje voetbal spelen. Er werd gejuicht, er werden schouderklopjes uitgedeeld, er werd geschopt (niet alleen tegen de bal) en er werd af-en-toe een traantje gelaten. Een gewone, doorsnee-voetbalwedstrijd van de F’jes dus! Na afloop van de eerste helft kwam Noah uitgelaten naar me toe lopen. “Mam, wist jij dat dit een selectie wedstrijd is?”. “Ze gaan vandaag kijken wie er volgend seizoen in het selectie team mag spelen!”. Natuurlijk had ik dat verteld, gewoon, onder het eten van een boterhammetje ergens in de week voorafgaand aan deze wedstrijd. Geen denken aan dat ik de druk zou opvoeren voor een spel waar hij zoveel plezier aan beleefde! “Alle jongens zijn heel erg zenuwachtig, maar ik doe gewoon mijn best mam……dat is toch goed?”. “En of dat goed is!” Mijn hart maakte een klein sprongetje van liefde bij het aanschouwen van mijn heerlijke voetballertje!

De wedstrijd eindigde in gelijkspel en de voetballertjes gingen naar de kleedkamer om zich te douchen. “Mij maakt het niet uit hoor, of Quinten in de selectie komt, zolang hij er zelf maar lol in heeft!” sprak de enige vader in het gezelschap manmoedig uit. “Oh, ik vind het ook ab-so-luut niet belangrijk of Morris bij de selectie zit, het gaat mij er om dat hij een teamsport beoefent” zei moeder twee. Vanuit mijn ooghoek zag ik de moeder van het keepertje haar huilende zoon “troosten” met de woorden “die derde bal had je toch ECHT met gemak tegen kunnen houden!”. Terwijl ik de kleedkamer uit vluchtte hoorde ik ze nog net zeggen dat over drie weken bekend gemaakt zou worden wie er wel en wie er niet door was naar de selectie.

Drie lange weken volgden. In “de voetbal-app” werd er heftig op los gespeculeerd en gemopperd. Zelfs in mijn stoutste dromen had ik vorig jaar, toen mijn kinderen beiden op voetbal gingen, niet kunnen vermoeden dat er zoiets bestaat als “Selectie-Ouders” met hun houding “Ik Maak Me Echt Nergens Druk Over, Zolang Ze Maar Plezier Hebben In Het Spel”……….maar ondertussen! Het nieuwe seizoen begint weer halverwege augustus, en ik heb besloten om er ECHT niet aan mee te doen. Maar ja, dat is natuurlijk makkelijk gezegd als moeder van een kind wat in de selectie mag spelen ;-) 

De afbeelding is van Pixabay