De eeuwige onzekerheid van moeders

Wanneer je moeder wordt, of eigenlijk al tijdens je zwangerschap, begint je onzekerheid. Leeft het kindje nog wel? Ik voel niks... Komt het allemaal wel goed? Zal ik een goede moeder zijn? Zullen wij goede ouders zijn? Hebben wij ons kindje genoeg te bieden? Hoe gaan we het bolwerken met werk en alle andere activiteiten? Ook typische vrouwelijke onzekerheden als 'ik word nu al zo dik' of juist 'wanneer komt dat buikje?' steken de kop op. Was je al onzeker, dan ben je dat nu in het kwadraat.

Tegelijk begint ook de bemoeienis van anderen. 'Goh, je hebt al een behoorlijke buik! Zit er soms een tweeling in?' Of juist 'Al zoveel weken? Er is nog niks te zien!'

Willen jullie weten 'wat het is' (ik denk een baby...)? Dat is toch veel praktischer?! Ik zou thuis bevallen hoor. Echt, ga je voor pijnmedicatie?? Dat is toch helemaal niet natuurlijk? Nee hoor, échte vrouwen doen het helemaal zelf! En ga zo maar door... En ja, het gáát door. De bemoeienis gaat over in een ware moederoorlog.

Bemoeienissen van andere moeders maakt je onzeker

En juist die bemoeienis maakt je zo onzeker. En die onzekerheid maakt angstig. Soms reële, soms totaal onrealistische angsten. Dat er ooit wat zal gebeuren met je kindje. Dat je hem kwijtraakt. Niemand mag jouw kind ooit met één vinger aanraken want dan... Zie je jezelf dingen doen waartoe jij jezelf nooit in staat had geacht. De liefde voor je kind, die zit zó diepgeworteld, dat het soms pijn doet en je kan beangstigen.

Je wilt het beste voor je kind en je weet nooit of het goed genoeg is. Doordat je al zo twijfelt, kunnen anderen je zomaar van je stuk brengen door hun soms goedbedoelde adviezen, maar soms ook ronduit gemene, kwetsende opmerkingen. Want in eerste instantie denk je: 'Nou ja zeg! Wat denkt ze wel niet?!' Maar later vraag je je af of ze misschien ergens gelijk heeft en je een slechte moeder bent…

» Lees ook: ik ben de slechtste moeder ooit!

Een slechte moeder?

En dat vind je zelf trouwens ook heel vaak: dat je een slechte moeder bent. Wanneer je tegen je kind hebt geschreeuwd, wanneer je de hele dag op je kinderen hebt lopen mopperen. Of wanneer je juist hebt toegegeven om van het gezeur af te zijn en allesbehalve consequent was. Wanneer je ze te laat naar bed hebt gebracht, terwijl ze de volgende dag vroeg op moeten staan. En wanneer je een potje opentrekt in plaats van vers gekookt eten maakt.

Zou die onzekerheid minder worden naarmate je ouder wordt, je kinderen ouder worden en je zelf meer hindernissen hebt overwonnen? Wanneer je al heel wat stressvolle situaties hebt doorstaan en je daar zelf steeds minder gestrest van wordt? Of zou iedere nieuwe ontwikkelingsfase van je kind weer nieuwe onzekerheden met zich meebrengen?

En zou de bemoeienis van anderen minder worden wanneer je uitstraalt dat het je weinig kan schelen wat anderen vinden en je je daardoor niet van je stuk laat brengen? Dat is iets waar we zelf wat aan kunnen doen. Laten we met zijn allen vooral niet meedoen aan de moederoorlog. Want waarom zouden we elkaar niet meer helpen? Laten we elkaar helpen. We hebben elkaar nodig, samen staan we sterk!

» Lees ook: doe ik het wel goed als moeder?