Carnaval niet mijn ding

Ik zie al die blogs voorbij komen inspelend op de komende carnaval. Allemaal leuk, gezellig, met foto’s van bloggers en kinderen van bloggers in carnavalskleding. En dan kom ik met “ik haat carnaval!”…haha.

Best lastig wanneer je in Brabant woont en je hebt niets met Carnaval. Als kind woonde ik boven de rivieren en had ik al een gruwelijke hekel aan carnaval, maar gelukkig wordt het daar niet groots gevierd. Wat me tegenstond aan Carnaval? Ja, ik weet niet. Het verkleden, het geforceerd gezellig doen en een polonaise vond ik al helemaal suf. Als kind dus al hè. Nah, dat is natuurlijk nooit meer goed gekomen.

En wat doe ik? Ik verhuis naar Brabant – de provincie waar ze al aan de volgende carnaval gaan denken als de vorige net achter de rug is. En daarna krijg ik een kind, zodat ik ook nog eens gedwongen word om eraan mee te doen.

Carnaval met kinderen

Ik krijg vervolgens ook een kind, dat het heerlijk vindt om zich te verkleden en carnaval helemaal geweldig vindt. Als de carnavalskrakers worden opgezet, weet zij ze mee te zingen en begint ze al spontaan in polonaise te lopen. Huh?!? De dorpsoptocht, het kindercarnaval en de mini-optocht mogen dus niet gemist worden. Toen ik nog buitenshuis werkte, kon ik de begeleiding naar de diverse festiviteiten mooi aan het kinderdagverblijf overlaten, maar dat zit er de laatste paar jaar ook niet meer in. Deze mama werkt vanuit huis en dus heb ik geen excuus. Gefeest moet er worden.

Omdat ik er zelf zo weinig mee heb, moet ik me ervan bewust blijven dat het eraan komt en ervoor zorgen dat dochterlief haar hobby kan uitoefenen. Dus er moet voor kostuums worden geshopt en nagedacht worden over de mini-optocht. Als ik dat niet doe, dan kan het zomaar zijn, dat ik de dag ervoor tegen haar zeg “sorry mop, mama is het helemaal vergeten, maar wat wil je aan met carnaval?” Dikke vette stress natuurlijk en ik voel me dan schuldig en een slechte moeder….

Carnaval het went

Nu moet ik zeggen, dat het na wat jaren oefening wel went. Je zal mij niet snel in een polonaise zien lopen, maar ik voel me minder opgelaten dan jaren geleden. Ik ga zelf niet verkleed (en loop daardoor eigenlijk compleet voor schut), maar kan wel genieten van al die kinderen die zich zo heerlijk uitleven. En de laatste lampionnenoptocht met de verbranding van de Vlegel lopen we altijd als gezin mee. Ik weer blij dat het voorbij is ;-). Maar de komende week moet ik er weer aan geloven. Carnaval here we come!