Het (op)groeiende gezin
Om mijn gezinssituatie te omschrijven, heb ik in de loop van de jaren verschillende benamingen gehad. Eerst had ik baby’s, vervolgens dreumesen, een hele poos waren het kleuters en toen heel lang heb ik het over mijn kleine kinderen gehad. Ergens in de tijd ben ik geruisloos overgestapt van ‘kleine kinderen’ naar ‘jonge kinderen’. Zo geniepig is dat gegaan, dat ik het amper heb gemerkt.
Ik heb helemaal geen kleine kinderen meer, dus andere bewoordingen passen een stuk beter.
De langste 2 zijn bijna net zo lang als ik. Sterker nog, De Dochter heeft inmiddels grotere voeten dan ik. Nu ben ik formaatje dwerg, dat realiseer ik me heus, dus je bent al snel even lang als mama. Maar toch. Het doet wat met je moederhartje dat je kinderen zo snel opgroeien. De tijd stop je niet, het gaat maar door en door.
Een tiener in huis
Sinds kort is K1 (kind1), mijn eerstgeborene, geen 9 jaar. De Dochter heeft de Dubbele Cijfers met vlag en winkel gehaald. Het is een prestatie van niks, dat besef ik me goed. Het is Moeder Natuur die gewoon haar werk doet, maar het voelt toch als een mijlpaal.
Madame is 10 jaar jong en allang geen kleuter of kind meer. Haar transformatie tot tiener begon geleidelijk na de zomervakantie toen ze in groep 6 kwam. K1 veranderde van een semi genderloos meisje in een écht meisje met heuse meisjesvraagstukken.
Het zijn kleine, maar opvallende veranderingen. Kledingoutfits die K1 ineens samenstelt en ophangt in haar kamer, klaar om de volgende dag gedragen te worden. Fluistergesprekken met haar 2 besties over ‘meidendingen’. Of De Broertjes die te pas en te onpas weg worden gestuurd, omdat ze alleen met meiden wil omgaan. Neem de bezorgde vragen van De Dochter over verliefdheid en dat het haar zo leuk lijkt om dat ook te zijn, want ze leest er zo vaak over in de Tina, maar ze voelt helemaal geen vlinders. S. is wel al verliefd en AJ heeft zelfs al verkering. Gaat dat nog wel komen? Dat ik haar vervolgens probeer gerust te stellen en dat dat voor elk persoon anders is. Ik vertel over mijn nichtje dat op haar 22e voor het eerst verliefd werd en uiteindelijk met die jongen is getrouwd en ze samen 2 kindjes hebben. Het betekent helemaal niks stel ik haar gerust.
Grote kinderen hebben betekenen grote vragen krijgen. Dat is me wel duidelijk.
Geen grip op tijd
De Dochter is al 10 jaar en toch lijkt het pas een paar jaar geleden dat ze geboren is. Hoe hebben we ineens al zo lang een kind? Ben ik echt al 10 jaar moeder?
De tijd met je kinderen samen vliegt voorbij. Dat kan elke ouder beamen. Je grip op tijd is nihil.
Als de volgende 10 jaar net zo snel gaan, dan is ze voor ik er erg in heb, de deur uit en komt ze alleen nog thuis om haar was te laten doen. Alleen de gedachte hieraan bezorgt me tranen in mijn ogen. Wat een gruwelijke toekomst! De Melodramaticus in me laat zich weer eens goed kennen. In mijn hoofd zeg ik aansteller tegen mezelf en veeg geagiteerd de tranen weg. Hup, ophouden nu. Dat duurt nog 10 jaar en als de huizencrisis lang genoeg aanhoudt, vast nog veel langer.
Tijd gaat te hard, dat is me overduidelijk.
Mooie herinneringen maken dus met je kroost, want zucht, Vadertje Tijd tikt door. Tiktok, tiktok, tiktok… Kordaat reserveer ik een plekje voor 5 in het lievelingsrestaurant van De Dochter en vergeet niet te zeggen dat ze jarig is en we tijdens het toetje graag de toeters en bellen willen. Voor je het weet, is je tijd samen op en wil je kind alleen nog met eigen vrienden zijn. Want die periode zit er ook aan te komen. Nog even genieten dus dat je de liefste mama van de hele wereld bent. Volgend jaar alweer 11 jaar. Dat gaat vast ook weer gepaard met andere veranderingen.
Meer blogs van Melek:
Reacties 0