Croptops en bikini's: dilemma van een mama

‘’Mam, mag ik een ‘bakini’?’’ Twee indringende ogen kijken mij nu aan. Dit was de vraag die de afgelopen zomers steevast weer de kop op stak. ‘’Een bakini, zodat je lekker kunt bakken?’’ Antwoord ik flauw. Mijn dochter begrijpt niets van deze reactie en vraagt nogmaals of ze alsjeblieft ook een ‘bakini’ mag. Ze zet haar verlangen kracht bij door te benoemen dat ieder-eeeeen er een heeft. Dat vind ik een non-argument. Ik zie papa en de buurman er bijvoorbeeld ook niet in paraderen! Mijn dochter is net 9 jaar, noem me ouderwets, maar ik vind zo’n niemendalletje voor deze leeftijd gewoon helemaal niks. Ik kan niet eens fatsoenlijk beargumenteren waarom ik dat vind. Dus ik gooi er maar tegenaan dat ze een bikini mag wanneer ze borsten heeft. Want zo heet zo’n ding, niet ‘bakini’. Stampvoetend en briesend druipt ze af. Het is niet de eerste keer dat ze vraagt of ze er eentje mag. Ze heeft er al tijden haar zinnen op gezet en hoe ouder ze wordt, hoe meer uitleg ze wil- maar ook nodig heeft over het waarom. En dan vooral over het waarom niet.
 

Een bikini heeft ook zo zijn voordelen

Omdat ik de beroerdste niet ben, besloot ik afgelopen zomer over mijn hart te strijken en mijn meisje een bikini voor haar verjaardag te beloven. Het is natuurlijk ook buitengewoon praktisch als ze naar de wc moet. Dan hoeft ze niet meer een compleet badpak naar beneden te trekken. Als ze dat al deed. Voor die paar keer dat ze dat ding aan heeft. En we hebben het over een ‘bikini’, niet over een stringetje. Waar maak ik me nou druk over? Zo houd ik mezelf voor.

Mam, ik wil een croptop!

Enige tijd later staat ze voor me en vraagt ze me of ze een topje mag. ‘’Een crop top?’’ Vraag ik ter verduidelijking. Dat is precies wat ze bedoelde. Ik verslik me bijna in mijn eigen tong, maar ik weet me nog net op tijd te herstellen. Ik heb die bikini nog niet eens fatsoenlijk kunnen verwerken. En ik ben ook nog bezig met het een plekje geven van de korte plooirokjes met kniekousen fase. ‘’Als het van jou mag, mag het van papa ook!’’ Zo verkondigt ze enthousiast. De slimmerd had het dus al aan papa voorgelegd. Hij heeft geen benul wat het kind bedoelt, dat moge wel duidelijk zijn. Ze ziet aan mijn gelaat dat ik er niet om sta te springen en zij geeft aan dat haar beste vriendinnetje ook een topje heeft. Ja, wat heb ik daar nou mee te maken?! Denk ik. Jij bent toch niet jouw vriendinnetje? Denk ik erachteraan. ‘’Als jouw vriendinnetje in de sloot springt, dan spring jij er toch niet achteraan?’’ Dit had ik eigenlijk ook alleen maar willen denken, maar ik floepte het eruit voor ik er erg in had. Er welden tranen op in haar ogen. Ik snap haar teleurstelling ook wel. Het valt niet mee als je moeder niet aan je verlangen tegemoet kan komen en niet lijkt te begrijpen hoe belangrijk het is om erbij te horen bij de rest. Dan heb ik ook nog de neiging om het in een grapje te gieten waardoor ze zich waarschijnlijk ook niet serieus genomen voelt door mij. Dat is hoe ik met mijn onkunde en onmacht omga denk ik. Daar heeft zij echter geen boodschap aan.

Ik maak het alleen maar erger

Ik besluit wat mee te buigen en geef aan dat ze wel een crop top mag, maar dat ze hiermee niet over straat gaat en deze niet naar school aan mag trekken en dat het voor thuis is. Als ik mezelf dit zo hoor zeggen, zie ik door alle voorwaarden het bos ook niet meer en schrik ik van mijn eigen pedagogisch verantwoorde hoogstandje…nou ja, noem het pedagogisch verantwoorde laagstandje. Fail! In plaats van dat ik haar tegemoet kom, maak ik het voor haar alleen maar erger. Mijn ‘ja’ is eigenlijk een ‘nee’.

Waarom niet?

Ze wil weten waarom ik het niet goed vind. Behalve dat ik het ‘gewoon’ helemaal niets vind voor kinderen van haar leeftijd, heb ik wederom geen goede reden voor mijn weerstand. Of zou dat reden genoeg moeten zijn en heeft ze mijn ‘nee’ maar gewoon te tolereren? Ik ben een moeder die zonder moeite grenzen stelt en een brute ‘nee’ niet schuwt. Als ik daarmee grenzen stel die mijn dochter zelf nog niet aan kan voelen, dan vind ik het niet erg om die rotmoeder te zijn en haar op dat moment dingen te ontzeggen. Nu merk ik dat ik het lastig vind en wat loop te stuntelen. Het voelt gewoon niet oké als zij zich in zulke ordinaire outfits hult. Dan omschrijf ik het nog netjes. Ik wil haar beschermen voor de grote boze wereld, voor gevaren die zij zelf nog niet ziet en ik merk dat ik daar wellicht feller op reageer dan zij verdient. Ze begrijpt mijn felheid niet. Dat kan ook niet, want ik begrijp het zelf amper. Nou ja, dat jok ik misschien een heel klein beetje. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik haar dit het beste uit kan leggen zonder dat mijn angst, haar angst wordt. Haar onwetendheid, onbevangenheid en onschuld siert haar zo. Dat wil ik niet aantasten. Ja, ik weet het… er komt een tijd dat ik eraan zal moeten geloven. Maar die tijd is nu gewoon nog niet.

We worden doodgegooid met bodypositivity

Ik snap ook wel waarom mijn meisje dit als de standaard ziet en het doodnormaal vindt, je ziet het tegenwoordig immers overal. Ze groeit er min of meer mee op. Bodypositivity! We worden er mee doodgegooid. Alles kan en alles mag en je mag zijn hoe, wie en wat je wilt zijn. Laat het vooral ook zien. Dik, dun, medium en alles daartussen- en omheen. Niets is té gek en er zijn geen grenzen! Hoezee!! Tegelijkertijd schieten de grensoverschrijdende situaties als paddenstoelen uit de grond. En privacy is heel belangrijk, maar tegelijkertijd wordt er overal met allerlei vleeswaren gesmeten. Ja, ik ga mijn verwarring steeds beter begrijpen geloof ik. Maar die van mijn dochter ook.

Ik vind het ingewikkeld

Word eerst maar eens jezelf. Groei eerst maar eens veilig op. Volgens mij is dat al ingewikkeld genoeg. Houd je vleeswaren nog maar even voor jezelf. Wat dat betreft vind ik die zogenaamde bodypositiviteit net zo waardevol als verwarrend en verneukeratief. In combinatie met het digitale tijdperk waarin onze kinderen nu opgroeien, vind ik dit buitengewoon ingewikkeld en ook best delicaat.

Ik besluit haar te vragen wat zij zo mooi vindt aan een crop-top

Oké, waar was ik ook al weer gebleven? O, ja… crop tops en bikini’s. Ik kom er eventjes niet uit en besluit mijn dochter eens te vragen wat zij zo mooi vindt aan een crop top. Ze denkt eventjes na. Dan zegt ze vastberaden en glunderend dat ze gewoon mooi en hip zijn en leuk staan bij heel veel kleren. Ze zijn mooi en hip in háár wereld en beleving en niet meer dan dat. Helaas werkt de buitenwereld anders, zo probeer ik haar voorzichtig uit te leggen. Zo ver als we bij elkaar verwijderd waren, zo vinden we elkaar nu weer. Ze lijkt me warempel wat te begrijpen. Mooi hoe begrip voor onbegrip magisch kan werken. Als je begrijpt wat ik bedoel. We komen zelfs tot een compromis. Ze mag een zogeheten crop-top, maar dan wel eentje die niet zo kort is. Top-crop…eh top geregeld!

Meer blogs van Judith: